، (اخبار رسمی): دسکتاپ مجازی شبیه به یک ایستگاه کاری فیزیکی است. تجربه کاربر اغلب بهتر از یک ایستگاه کاری فیزیکی است، جایی که منابع قدرتمند مانند ذخیره سازی و پایگاه های داده پشتیبان به راحتی در دسترس هستند.
بسته به نحوه پیکربندی دسکتاپ مجازی، کاربران ممکن است نتوانند تغییرات را ذخیره کنند یا برنامه ها را به طور دائم نصب کنند. کاربران هر بار که وارد سیستم می شوند، بدون توجه به اینکه از چه دستگاهی وارد سیستم می شوند، کاملاً با دسکتاپ خود ارتباط برقرار می کنند.
انواع دسکتاپ مجازی
انواع مختلفی از دسکتاپ مجازی و فناوری های مجازی سازی دسکتاپ وجود دارد. با ماشین های مجازی مبتنی بر میزبان، یک ماشین مجازی به هر کاربر اختصاص داده می شود. با فناوری دسکتاپ دائمی، کاربر هر بار که وارد می‌شود به یک ماشین مجازی متصل می‌شود و امکان سفارشی‌سازی دسکتاپ را فراهم می‌کند. دستگاه های مبتنی بر میزبان همچنین می توانند دستگاه های فیزیکی باشند که میزبان سیستم عاملی باشند که کاربران از راه دور به آن دسترسی دارند.
ماشین مجازی همچنین می‌تواند مبتنی بر مشتری باشد، با سیستم‌عاملی که به صورت محلی در نقطه پایانی اجرا می‌شود. مزیت این نوع دسکتاپ مجازی این است که کاربر برای دسترسی به دسکتاپ نیازی به اتصال شبکه ندارد.
Virtual Desktop Infrastructure (VDI) به نوعی مجازی سازی دسکتاپ اشاره دارد که به ایستگاه های کاری دسکتاپ یا سیستم عامل های سرور اجازه می دهد بر روی ماشین های مجازی میزبانی شده روی هایپروایزر روی سرورهای محلی اجرا شوند. کاربر با سیستم عامل و برنامه های کاربردی در دستگاه نقطه پایانی مواجه می شود، درست مثل اینکه آنها به صورت محلی اجرا می شوند. با استفاده از دسکتاپ به عنوان یک سرویس (DaaS)، ارائه‌دهنده خدمات بارهای کاری VDI را از طریق ابر میزبانی می‌کند و برنامه‌ها و پشتیبانی را برای کاربران سازمانی فراهم می‌کند.
دسکتاپ مجازی چگونه کار می کند؟
ارائه دهندگان دسکتاپ مجازی با استفاده از نرم افزار مجازی سازی، سیستم عامل ها را از رایانه ها حذف می کنند. به جای اینکه روی سخت افزار، سیستم عامل، نرم افزار و داده اجرا شوند، روی ماشین مجازی اجرا می شوند. سازمان ممکن است یک ماشین مجازی را در سایت میزبانی کند.
همچنین معمول است که دسکتاپ های مجازی روی ماشین های مجازی مبتنی بر ابر اجرا شوند. قبلا فقط یک کاربر می توانست از یک سیستم عامل به دسکتاپ مجازی دسترسی داشته باشد. فناوری به گونه‌ای تکامل یافته است که به چندین کاربر اجازه می‌دهد تا یک سیستم عامل در حال اجرا بر روی چندین رایانه رومیزی را به اشتراک بگذارند.
مدیران فناوری اطلاعات می توانند دسکتاپ های مجازی نازک را برای دسکتاپ مجازی خود خریداری کنند یا رایانه های شخصی قدیمی یا حتی قدیمی را تعویض کنند تا از آنها به عنوان نقطه پایانی دسکتاپ مجازی استفاده کنند که می تواند در هزینه ها صرفه جویی کند. با این حال، هر پولی که در هزینه‌های زیرساخت فیزیکی صرفه‌جویی می‌شود، ممکن است نیاز به تخصیص سریع به هزینه‌های مجوز نرم‌افزار برای دسکتاپهای مجازی داشته باشد.
مزایای دسکتاپ مجازی
یک محیط دسکتاپ مجازی چندین مزیت دارد:
- امنیت: یکی از راه هایی که دسکتاپ های مجازی می توانند از دسکتاپ های فیزیکی بهتر عمل کنند، امنیت است. داده ها به جای دستگاه های نقطه پایانی جداگانه در مرکز داده ذخیره می شوند که می تواند امنیت داده ها را افزایش دهد. اگر دستگاه نقطه پایانی به سرقت رفته باشد، حاوی هیچ داده ای نیست که سارقان به آن دسترسی داشته باشند.
- انعطاف پذیری: برای سازمان هایی با نیروی کار منعطف، دسکتاپ مجازی مزیت آشکاری دارد. مدیران فناوری اطلاعات می توانند به سرعت و به راحتی دسکتاپ های مجازی را به کاربرانی اختصاص دهند که ممکن است فقط برای مدت کوتاهی به آنها نیاز داشته باشند بدون اینکه نیازی به تهیه سخت افزار فیزیکی گران قیمت داشته باشند.
- هزینه: دسکتاپ های مجازی می توانند مقرون به صرفه تر از دسکتاپ های فیزیکی باشند زیرا به تجهیزات فیزیکی و نگهداری کمتری نیاز دارند.
- سهولت مدیریت: بخش فناوری اطلاعات می تواند به راحتی تعداد زیادی دسکتاپ مجازی راه دور را از یک مکان مرکزی مدیریت کند. به‌روزرسانی‌های نرم‌افزار سریع‌تر و آسان‌تر هستند، زیرا می‌توان آنها را به‌طور هم‌زمان ماشین به ماشین انجام داد.
- قدرت محاسباتی: تین کلاینت ها تنها چیزی است که برای یک دسکتاپ مجازی نیاز است، زیرا قدرت محاسباتی رایانه های رومیزی از یک مرکز داده قدرتمند می آید.
استفاده از محیط دسکتاپ مجازی دارای اشکالاتی هست:
- اگر فضای ذخیره‌سازی مرکز داده خالی باشد، کاربران نمی‌توانند به دسکتاپ خود دسترسی داشته باشند.
- محیط های ذخیره سازی بزرگ با قابلیت ذخیره داده ها برای بسیاری از دسکتاپ های مجازی می توانند بسیار گران شوند.
- اتصال ضعیف شبکه بر تجربه کاربر تأثیر منفی می‌گذارد و در صورت عدم اتصال به شبکه، کاربران نمی‌توانند به دسکتاپ خود دسترسی پیدا کنند که ممکن است بزرگ‌ترین ایراد دسکتاپ مجازی باشد.
بسته به نحوه عملکرد سازمان، مزایای دسکتاپ مجازی اغلب بر چالش‌های بالقوه برتری دارد.
هدف از دسکتاپ مجازی چیست؟
دسکتاپهای مجازی به کاربران اجازه می‌دهند تا به دسکتاپ و برنامه‌های کاربردی خود از هر نقطه‌ای بر روی هر نوع دستگاه نقطه پایانی دسترسی داشته باشند، در حالی که سازمان‌های فناوری اطلاعات می‌توانند این دسک‌تاپ‌ها را از یک مرکز داده مرکزی مستقر و مدیریت کنند.
بسیاری از سازمان ها به سمت محیط دسکتاپ مجازی حرکت می کنند زیرا دسکتاپ های مجازی معمولاً به صورت مرکزی مدیریت می شوند و نیازی به به روز رسانی و نصب برنامه ها در دستگاه های جداگانه را از بین می برند. همچنین، دستگاه های نقطه پایانی می توانند قدرت کمتری داشته باشند زیرا بیشتر محاسبات در مرکز داده انجام می شود.
چگونه از دسکتاپ مجازی استفاده کنیم؟
استفاده از دسکتاپ مجازی به آسانی استفاده از دسکتاپ فیزیکی است. کاربران به سادگی از دستگاه مورد نظر خود وارد دسکتاپ خود می شوند و از طریق شبکه به یک ماشین مجازی راه دور متصل می شوند که دسکتاپ را در دستگاه نقطه پایانی فراهم می کند. کاربران می توانند با برنامه های کاربردی روی دسکتاپ مجازی به همان روشی که با یک دسکتاپ فیزیکی تعامل دارند، تعامل داشته باشند. بسته به فناوری مجازی سازی دسکتاپ که استفاده می کنند، کاربران ممکن است نتوانند داده ها را به صورت محلی در دسکتاپ مجازی ذخیره کنند.
تفاوت VDI و VM چیست؟
Virtual Desktop Infrastructure یا VDI یک محیط دسکتاپ مجازی است که یک دسکتاپ مجازی را از یک مرکز داده در سایت یا مبتنی بر ابر به دستگاه های نقطه پایانی ارائه می دهد. سیستم عامل دسکتاپ مجازی در مرکز داده زندگی می کند، نه نقطه پایانی. در بیشتر موارد، این سیستم عامل ها و منابع محاسباتی بر روی ماشین های مجازی (VM) که توسط هایپروایزر ها میزبانی می شوند به جای سخت افزار فیزیکی اجرا می شوند.
### پایان خبر رسمی