، تهران , (اخبار رسمی): هر لهجه‌ای ویژگی‌های منحصر به‌فرد خودش را دارد و کسانی که با یک لهجهی خاص صحبت می‌کنند، حرف همدیگر را بهتر می‌فهمند. در زبان انگلیسی هم دقیقا وضع همین‌طور است و انگلیسی زبان‌ها تا دل‌تان بخواهد به لهجه‌های مختلفی حرف می‌زنند. اما دو لهجه در زبان انگلیسی استاندارد شده هستند؛ بریتیش و امریکن.
شاید از خودتان یا ما بپرسید بهترین لهجه زبان انگلیسی کدام است یا درواقع لهجه آمریکایی بهتره یا بریتیش ؟ ما در نوشته "چگونه لهجه انگلیسی داشته باشیم؟" سعی داریم به‌طور مفصل در مورد این لهجه‌ها توضیح دهیم و شباهت‌ها و تفاوت‌هایشان را بیان کنیم؛ بعد از آن دیگر انتخاب نهایی با شما.
بریتیش و امریکن دو لهجه رسمی زبان انگلیسی هستند.
اگر به‌دنبال تقویت لهجه انگلیسی هستید بهتر است قبل از هر چیز با دو لهجهی رسمی این زبان آشنا شوید. همان‌طور که گفتیم انگلیسی زبان‌ها با لهجه‌های مختلفی صحبت می‌کنند. اما دو لهجهی رسمی و استاندارد در این زبان وجود دارد.
- لهجهی بریتیش، لهجهی رسمی مردم انگلستان است. مردم این کشور و تعدادی دیگر از کشورها این لهجه را به‌طور رسمی پذیرفته‌اند. انگلیسی‌ها نام این لهجه را Received Pronunciation یا به‌طور مختصر RP گذاشته‌اند و در جاهای رسمی مثل مدرسه، دانشگاه، محیط‌های کاری و اداری، به این سبک صحبت می‌کنند. به لهجهی بریتیش، انگلیسی آکسفورد یا انگلیسی بی‌بی‌سی هم می‌گویند.
- آمریکایی‌ها، انگلیسی را با لهجه و سبک خاص خودشان حرف می‌زنند که البته تفاوت‌های زیادی هم با لهجهی بریتیش دارد. درواقع گذشت سال‌ها و همین‌طور فاصله‌ی زیاد جغرافیایی آمریکا با کشورهای دیگر انگلیسی زبان باعث شده که لهجهی امریکن و بریتیش با هم تفاوت‌های زیادی داشته باشند.
در آمریکا نیز یک لهجهی استاندارد و رسمی وجود دارد که به آن General American یا به‌طور کوتاه و مختصر GA می‌گویند. آمریکایی‌ها در مدرسه، محیط کار، دانشگاه، محافل رسمی و… با این سبک صحبت می‌کنند و آن را بهترین لهجه زبان انگلیسی می‌دانند.
لهجه بریتیش و امریکن چه تفاوت‌هایی با هم دارند؟
اگر به تقویت لهجه انگلیسی فکر می‌کنید قبل از هر چیز باید از تفاوت‌های دو لهجهی رسمی این زبان باخبر باشید. درواقع لهجهی بریتیش و امریکن تفاوت‌های ریز و درشتی با هم دارند؛ از تفاوت در املا و طرز نوشتن واژه‌ها گرفته تا اختلاف در گرامر و…. تفاوت‌های کلی و اساسی این دو لهجه عبارتند از:
- در لهجهی امریکن برای نشان دادن حروف صدا‌دار از حروف کم‌تری استفاده می‌کنند. بنابراین می‌توان گفت کلمه‌ها در لهجهی امریکن کوتاه‌تر نوشته می‌شوند. مثلا بریتیش‌ها می‌نویسند: Colour ولی همین کلمه در لهجهی امریکن Color نوشته می‌شود. در لهجهی امریکن این قانون تقریبا در مورد تمام واژه‌هایی که حروف o و u پشت سر هم می‌آیند، صادق است.
- حرف r در لهجه بریتانیایی یا تلفظ نمی‌شود یا خیلی خفیف و ملایم ادا می‌شود.
- خیلی از معانی در دو لهجهی بریتیش و امریکن، با کلمه‌ها و واژه‌های متفاوتی بیان می‌شود. مثلا امریکن‌ها به آپارتمان می‌گویند Apartment ولی بریتیش‌ها به جایش از واژه‌ی Flat استفاده می‌کنند. یا به‌عنوان مثال بریتانیایی‌ها به شیرینی‌های کوچک می‌گویند Biscuit ولی در لهجهی آمریکایی از واژه‌ی Cookies برای این نوع از شیرینی و کلوچه استفاده می‌شود.
دو لهجهی بریتیش و امریکن در اصول گرامری نیز تفاوت‌هایی با هم دارند:
- در انگلیسی آمریکایی همیشه اسم‌های جمع با فعل‌های مفرد همراه می‌شوند. مثلا اسم‌های جمعی مثل Band، Team و… با فعل is می‌آیند ولی در انگلیسی بریتانیایی گاهی با فعل جمع و گاهی هم با فعل مفرد آورده می‌شوند.
- در لهجهی امریکن واژه‌ی Shall هیچ جایگاهی ندارد؛ مگر این‌که کسی بخواهد خیلی رسمی صحبت کند در آن‌صورت ممکن است این واژه را به‌کار ببرد ولی در لهجهی بریتیش کلمه‌ی Shall به‌عنوان فعل کمکی زمان آینده در خیلی از مواقع استفاده می‌شود.
- در انگلیسی بریتانیایی خیلی از مواقع برای پرسیدن سوال هم از Shall استفاده می‌کنند ولی آمریکایی‌ها در این مواقع از فعل کمکی should کمک می‌گیرند.
- فعل‌هایی مثل Need و Have در لهجهی بریتیش به‌عنوان فعل کمکی درنظر گرفته می‌شوند ولی امریکن‌ها این فعل‌ها را به‌همراه فعل کمکی Do در جمله‌هایشان استفاده می‌کنند.
البته تفاوت‌های این دو لهجه در این مواردی که ما توضیح دادیم خلاصه نمی‌شوند و می‌توان گفت اختلاف‌های جزئی دیگری نیز با هم دارند. هرچه در تقویت لهجه انگلیسی جلوتر بروید، بیشتر با این تفاوت‌ها و اختلاف‌ها بیشتر آشنا خواهید شد.
### پایان خبر رسمی