، تهران , (اخبار رسمی): اولش یک ایده بود، مثل همه ایده های نوپا؛ این که کاغذهای باطله مدرسه جمع شود، وزنی بگیرد، فروخته شود و به مصرفی خیر برسد. روحانی مدرسه ایده را مطرح کرد، مدیر مدرسه شنید و پسندید، به بچه ها اعلام شد و سطل های پلاستیکی آبی رنگ، از آنها که مخصوص جمع کردن کاغذ است، به مدرسه آمد.
به گزارش اخبار رسمی به نقل از روابط عمومی سازمان حفاظت از محیط زیست ،هیچ کس باور نداشت. همه به شوخی گرفتند، پقی زدند زیرخنده و پوزخند زدند، بجز یک نفر که ایمان داشت، می شود از قطره دریا ساخت. سرفه می کرد، آبریزش بینی داشت و صدایش گرفته بود چون شب قبل از روزی که با هم قرار داشتیم، در یک شب سرد که آب ها یخ می زد و فواره ها قندیل می بست، برای کارتن خواب های دروازه غارتهران غذا برده بود، 500 لقمه الویه که دانش آموزان پخته و ساندویچش کرده بودند.
حامد حیدری نژاد به حساب درجه بندی های حوزوی یک حجت الاسلام است، به حساب بچه های مدرسه دخترانه عفاف یک معلم هنر، امام جماعت مدرسه و یک دوست و به حساب ما، یک روحانی جوانِ متفاوت، متولد68، مهندس مکانیک و یک خوشنویس.
صدای قیل و قال دخترها هنوز از راهروها و کلاس ها می آمد که او به دفتر مدرسه آمد و با لبخند نشست روبه روی ما . کاغذباطله ها را برده بودند برای فروش و جهیزیه را هم رسانده بودند به زوج مورد نظر. برای همین، نه شد کاغذ باطله ها را ببینیم و نه شد جهیزیه را برانداز کنیم، اما داستان این کاغذها و آن جهیزیه شنیدنی بود، وقتی حامد حیدری نژاد از لابه لای عطسه ها و سرفه هایش آن را نقل کرد.
پیش به سوی 2 تن کاغذ
اولش یک ایده بود، مثل همه ایده های نوپا؛ این که کاغذهای باطله مدرسه جمع شود، وزنی بگیرد، فروخته شود و به مصرفی خیر برسد. روحانی مدرسه ایده را مطرح کرد، مدیر مدرسه شنید و پسندید، به بچه ها اعلام شد و سطل های پلاستیکی آبی رنگ، از آنها که مخصوص جمع کردن کاغذ است، به مدرسه آمد.
دخترها دورمان حلقه بسته اند و پشت سرهم در تایید حرف یکدیگر توضیح می دهند که اولش کار را شوخی گرفتند، چون باور نمی کردند از کاغذهای باطله که همیشه و همه جا راحت از کنارش می گذرند، می شود پول درآورد.
ابتدا اولیای مدرسه دست به کار شدند و کمدها و فایل ها و کشوها را خانه تکانی کردند؛ یک عالم کاغذ باطله، ورقه های امتحانی، بخشنامه، آیین نامه، دستورالعمل و جزوه. دانش آموزانی هم که موضوع را جدی گرفته بودند، آستین بالازدند و هرچه کاغذ مصرف شده داشتند، در سطل های آبی انداختند. از خانه هم با خود کاغذ آوردند. هرجور کاغذی که قبلامچاله اش می کردند، جرش می دادند و دورش می انداختند. کم کم از این جنب وجوش، همه به وجد آمدند و مدرسه عفاف شد پایگاه دوستداران محیط زیست، مجمع نوجوانان طرفدار بازیافت، یک مدرسه متفاوت با آرمان هایی بلند.
روحانی جوان مدرسه به شاگردانش گفته بود، اگر دو تُن کاغذ جمع شود، با فروش آنها می شود برای دختری ندار جهیزیه تهیه کرد و او را به خانه بخت فرستاد، گرچه دخترها بیشترشان باورنکرده بودند. برخی از آنها بچه های خانواده های مرفه شمال تهران بودند، بارآمده در فرهنگی مصرفی و تجملی. خودشان هم در زنگ تفریحی که کنارشان بودیم، اینها را به ما گفتند و گفتند که خانواده و فامیلشان برای جهیزیه دخترها چند ده و چند صد میلیون تومان هزینه می کنند و محال بود، باور کنند با مقداری کاغذ باطله جهیزیه ای جفت و جور شود و عروس و دامادی به خانه بخت بروند.
ولی این آرمان محقق شد و آرزوها به حقیقت پیوست. دوسه ماه بیشترطول نکشید که کاغذهای باطله مدرسه و400 دانش آموزش به دو تن رسید و کیلویی 500 تومان فروخته شد و یک میلیون تومان به دست آمد. با این که این رقمِ به ظاهر ناچیز، دانش آموزان را متعجب کرده بود و در دلشان تخم شک کاشته بود که محال است با این پول جهیزیه ای بتوان فراهم کرد، اما روحانی جوان و خلاق مدرسه با رایزنی خیران، هم موقع خرید کالاها تخفیف گرفت و هم یک میلیون و300 هزارتومان به کمک بانیان خیر، روی پول فروش کاغذها گذاشت و جهیزیه ای آبرومند جمع کرد.
دخترها اما هنوز متعجبند و روزی را نقل می کنند که کالاهای خریده شده به سالن مدرسه آمد و دور تا دورش چیده و گفته شد با دومیلیون و300 هزارتومان تهیه شده است. دانش آموزی با تعجب و هیجان برایمان می گوید که چندروز قبل از آوردن جهیزیه به مدرسه، خاله اش ازدواج کرده بود که پدر و مادرش 200 میلیون تومان خرج جهیزیه اش کرده بودند.
جهیزیه آن دخترخانم
در چارچوب عکس، وانتی نقش بسته که گاز و یخچال و فرشِ لوله شده اش بیشتر از بقیه جنس ها به چشم می آید؛ گازپنج شعله فر دار است و فرش ها یک جفت ماشینی شش متری، یخچال هم از همین معمولی هاست، نه از آن انواع تلویزیون دارها و سایدبای ساید.
فهرست بقیه جهیزیه را هم روحانی مدرسه می گذارد جلوی ما: سرویس آرکوپال، سرویس پلاستیک، کتری و قوری، سرویس قابلمه، قاشق و چنگال، پارچ و لیوان، سرویس خواب، اتو، میوه خوری و شکلات خوری، پرده و چند خرده ریز دیگر.
به حساب دو دوتا چهارتاهای امروزی این جهیزیه کاملی نیست؛ حتی دختران مدرسه عفاف هم که با ما حرف می زدند، هرکدام دست روی کاستی هایش می گذاشتند. یکی می گفت قهوه ساز نداشت، چند نفر گفتند مبل و ناهارخوری کم بود، یکی گفت جای پیتزاپز و ساندویچ ساز خالی بود و آن دیگری آه کشید که حیف شد کتری و قوری برقی، آب مرکبات گیری، توستر و مایکروفر نداشت.
معلم روحانی مدرسه اما پرسید، اگر اینها که گفتید نباشد، مگر نمی شود زندگی کرد؟ و چند نفری گفتند، زندگی می شود کرد، ولی نه آن طور که دلمان می خواهد و بقیه گفتند بله می شود زندگی کرد، یک زندگی با شروعی ساده.
حیدری نژاد می گوید در کلاس های درس دنبال رسیدن به این نقطه است ؛ درصدد کشاندن ذهن و فکر دانش آموزان به سمت ساده زیستی، کم توقع بودن و مهربانی کردن به همنوعان. همین تفکر بوده که تا به حال عکس های مربوط به اردوهای جهادی، تصاویر جهادگرانی را که بی مزد و با انگیزه برای خدمت به مناطق محروم می روند، به کلاس ها آورده، فیلم های ضبط شده از محرومیت ها را به نمایش گذاشته، درباره سرگذشت واقعی زنان سرپرست خانوار و این که اگر دخترهای مدرسه عفاف جای آنها بودند چه می کردند، صحبت شده و بازدیدی یکروزه از مرکز نگهداری دختران عقب مانده ذهنی تدارک دیده، برای یکی شان جشن تولدی گرفته، شمعی فوت شده، کیکی برش خورده و بچه ها را که سررشته ای از موسیقی داشته اند، به نواختن برای دختران مرکز واداشته.
حالادرِ بطری های پلاستیکی
یکی از دخترها کیسه ای از کیفش درمی آورد و می دهد دست معلم روحانی؛ هفت تا دررنگی بطری های پلاستیکی داخل آن است در سایزهای مختلف. حیدری نژاد نگاهی به درهای رنگی می اندازد و می گوید، از این به بعد برای این درها برنامه داریم . با هم می رویم به پاگرد طبقه اول، کنارمیزی که ده ها در پلاستیکی بطری رویش چیده شده. قرار است این درها فروخته شود به قرار هر کیلو600 تومان بشود دو بخاری برای دوکلاس درس در دو مدرسه منطقه محروم.
یکی از دخترها می گوید، ذوق دارد که هرچه بیشتر درِ بطری جمع کند و به مدرسه بیاورد و دوستش ادامه می دهد، وقتی به باشگاه می رود از هم باشگاهی هایش می خواهد تا آنها هم هرچه درِبطری دارند به او بدهند. بچه های این مدرسه باور کرده اند که از دور ریختنی ها می شود پولی به دست آورد و آن وقت با آن پول به ظاهر کم می شود کارهای بزرگ کرد، می توان برای گرسنه ای خوراکی خرید، برای بی لباسی پوشاک، برای دردمندی یک مرهم و برای ناامیدی یک روزنه پرنور از امید.
روحانی جوان مدرسه می گوید، اگر سیستم آموزشی مان می توانست این سبک زندگی را رواج دهد، اگر دانش آموزان را می توانست درگیر مسائل اجتماعی کند و اگر قادر بود به بچه ها یاد دهد که حتی با یک لبخند یا گوش دادن به حرف کسی می توان کارخیر کرد، جامعه متحول می شد.
### پایان خبر رسمی