، (اخبار رسمی): اختلال شخصیت اسکیزوئید یک نوع اختلال شخصیتی است که با ویژگی‌هایی خاص در الگوی رفتاری و بینش به دنیا امیزی اجتماعی شناخته می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال معمولاً به طور عمده از روابط اجتماعی بی‌اهمیتی برخوردارند و نسبت به تعاملات انسانی، از جمله روابط خانوادگی و دوستانه، بی‌توجهی نشان می‌دهند.
اختلال اسکیزوئید، به عنوان یک اختلال شخصیتی، به طور عمده با تجربه هذیان، توهم یا تفکر آشفته مرتبط با اسکیزوفرنی تعریف نمی‌شود.
اختلال شخصیت اسکیزوئید یک نوع اختلال شخصیتی است که با ویژگی‌هایی خاص در الگوی رفتاری و بینش به دنیا امیزی اجتماعی شناخته می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال معمولاً به طور عمده از روابط اجتماعی بی‌اهمیتی برخوردارند و نسبت به تعاملات انسانی، از جمله روابط خانوادگی و دوستانه، بی‌توجهی نشان می‌دهند. آنها ممکن است ترجیح دهند تنها بمانند و وقت خود را به فعالیت‌های انفرادی اختصاص دهند.
علاوه بر ایجاد فاصله اجتماعی، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است با مشکلاتی در عبارت از عواطف روبرو شوند، از جمله کاهش یا فقدان بیان عاطفی در واکنش به وقایع. آنها ممکن است احساس عاطفی مسطحی داشته باشند و به تعاملات اجتماعی یا بین‌فردی علاقه کمتری نشان دهند. همچنین ممکن است دشواری در بیان احساسات شدید، مثل خشم، داشته باشند و به دیگران به عنوان افرادی بی‌احساس یا دور از دیگران نمایش داده شوند.
اختلال اسکیزوئید، به عنوان یک اختلال شخصیتی، به طور عمده با تجربه هذیان، توهم یا تفکر آشفته مرتبط با اسکیزوفرنی تعریف نمی‌شود. اگرچه، این دو نقشه‌ی بیماری دارای تشابه‌هایی هستند و برخی از افراد مبتلا به اختلال اسکیزوئید ممکن است به اسکیزوفرنی یا سایر اختلالات روانی مبتلا شوند. اختلال اسکیزوئید یک بیماری نادر است و علل آن به دقت شناخته نشده است. درمان‌های متداول برای این اختلال شامل ترکیب‌هایی از درمان شناختی-رفتاری و روان‌درمانی هستند که به افراد مبتلا کمک می‌کنند تا در تعاملات اجتماعی مؤثرتر عمل کنند و احساسات خود را مدیریت کنند. همچنین، در برخی موارد، ممکن است داروهایی به عنوان بخشی از مداخله‌های درمانی تجویز شوند تا به مدیریت علائم مرتبط با اختلال اسکیزوئید مانند اضطراب اجتماعی یا افسردگی (علائم افسردگی) کمک کنند.
آشنایی با تاریخچه اختلال شخصیت اسکیزوئید
مفهوم اختلال شخصیت اسکیزوئید برای اولین بار توسط جان دالارد، یک روانپزشک بریتانیایی، در سال 1938 معرفی شد. او یک گروه از افراد را توصیف کرد که در روابط اجتماعی نشانه‌های گوناگونی از کناره‌گیری داشتند، اما در عین حال هذیان و توهم‌هایی که در اسکیزوفرنی دیده می‌شود، نداشتند. دالارد این وضعیت را با عنوان "شخصیت اسکیزوئید" توصیف کرد. در طی سال‌ها، معیارهای تشخیصی برای اختلال شخصیت اسکیزوئید چندین بار بازنگری شدند و این اختلال در حال حاضر به عنوان یک اختلال شخصیت در کتاب راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5) دسته‌بندی می‌شود. معیارهای DSM-5 برای اختلال شخصیت اسکیزوئید شامل الگوی فراگیر جدایی از روابط اجتماعی، دامنه محدودی از بیان عاطفی، و چهار یا چند ویژگی اضافی مانند ترجیح به فعالیت‌های انفرادی، علاقه محدود به تجربیات جنسی، و کمبود دوستان نزدیک می‌شوند.
قبلاً فکر می‌شد اختلال شخصیت اسکیزوئید به نسبت نادر بوده ولی تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که این اختلال ممکن است شایع‌تر از آنچه در گذشته فکر می‌شد باشد، با تخمین‌های شیوع در محدوده 1٪ تا 3٪ در جمعیت عمومی.
اصطلاح "اسکیزوئید" در بعضی موارد به عنوان یک واژه کلی برای توصیف رفتارها یا ویژگی‌های شخصیتی مورد استفاده قرار می‌گیرد که به نظر می‌آید به شکلی شبیه به آنچه در اختلال شخصیت اسکیزوئید دیده می‌شود، اما بدون داشتن معیارهای تشخیصی مشخص این اختلال. باید تاکید شود که اصطلاح "اسکیزوئید" باید نباید برای توصیف افراد مبتلا به اسکیزوفرنی یا سایر اختلالات روان پریشی به کار رود، زیرا این شرایط با اختلال شخصیت اسکیزوئید تفاوت‌های معناداری دارند.
اسکیزوئید چه تفاوتی با اسکیزوتایپال دارد؟
اختلال شخصیت اسکیزوئید و اختلال شخصیت اسکیزوتایپی دو حالت متمایز هستند، با این حال، در نمایش‌های بالینی و معیارهای تشخیصی، تشابه‌هایی وجود دارد.
عملکردهای اجتماعی
افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپال نسبت به افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، در زمینه روابط اجتماعی با چالش‌های بیشتری مواجه هستند. افراد اسکیزوتایپال ممکن است در موقعیت‌های اجتماعی ناراحتی شدیدی تجربه کنند و ممکن است در ایجاد روابط نزدیک دچار مشکل شوند. به عبارت دیگر، این افراد در تعاملات اجتماعی معمولاً با چالش‌هایی مواجه می‌شوند که می‌تواند آنها را تحت فشار قرار دهد.
بر عکس این تصور، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است ترجیح دهند تنهایی بمانند و در ارتباط با دیگران کمتر فعالیت کنند، اما معمولاً از این وضعیت به عنوان یک مشکل ناشی از نداشتن روابط اجتماعی ناراحت نمی‌شوند.
ادراک و شناخت
افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپی اغلب تجربه‌هایی نظیر تحریف‌های ادراکی، تفکرات جادویی، و باورها یا ایده‌های غیرعادی دارند که معمولاً با واقعیت هم‌خوانی ندارند. از طرف دیگر، افراد اسکیزوئید به طور معمول این نوع تجربیات را ندارند و درگیری کمتری با آنها دارند.
عواطف فردی
هر دو اختلال شخصیت اسکیزوتایپی و اختلال شخصیت اسکیزوئید با ویژگی‌های مشترکی در زمینه بیان عاطفی تبیین می‌شوند، اما افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوتایپی ممکن است واکنش‌های هیجانی شدید یا نامناسبی نظیر اضطراب شدید یا پارانویا را نیز تجربه کنند. به عبارت دیگر، این افراد ممکن است در مواجهه با وضعیت‌های خاصی واکنش‌های عاطفی شدیدی را تجربه کنند که ممکن است به نظر غیرمناسب بیاید.
در مقابل، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولاً این نوع پاسخ‌های عاطفی را تجربه نمی‌کنند و به تنهایی با تعاملات اجتماعی معمولی تری سر و کار دارند.
تفاوت در درمان
درمان اختلال شخصیت اسکیزوتایپی ممکن است شامل استفاده از داروها جهت کنترل علائمی مانند اضطراب یا افسردگی باشد. همچنین، درمان در این حالت به منظور کمک به افراد در یادگیری چگونگی مدیریت تجارب ذهنی و شناختی خود نیز انجام می‌شود. این اقدامات هدف دارند تا افراد بهبودی در کیفیت زندگی‌شان ایجاد کنند و توانایی مواجهه با تحدیدهای روزمره را بیاموزند.
درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولاً بیشتر به کمک افراد در توانمندی برای مشارکت در روابط اجتماعی و مدیریت احساساتشان تمرکز دارد. در اینجا، هدف اصلی از درمان، بهبود قابلیت‌های ارتباطی و اجتماعی افراد و مدیریت بهتر احساسات آنها است.
اختلال شخصیت اسکیزوتایپی و اختلال شخصیت اسکیزوئید هر دو به عنوان شرایط نادری مشهور هستند و تشخیص آنها باید توسط یک متخصص روانپزشک با تکیه بر ارزیابی دقیق علائم و سابقه فرد صورت گیرد.
تست اختلال اسکیزوئید
برای تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوئید، متخصصان سلامت روان از برخی تست‌ها و ارزیابی‌های استاندارد استفاده می‌کنند. این ابزارهای ارزیابی شامل موارد زیر می‌شوند:
1. مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات شخصیت DSM-5 (SCID-5-PD): این مصاحبه نیمه ساختاریافته به منظور ارزیابی اختلالات شخصیت، از جمله اختلال شخصیت اسکیزوئید که در DSM-5 تعریف شده است، طراحی شده است. این مصاحبه به صورت ساختاریافته اطلاعات از فرد جمع‌آوری می‌کند.
2. پرسشنامه ارزیابی شخصیت (PAI): PAI یک پرسشنامه خودگزارشی است که ویژگی‌های گوناگونی از شخصیت را اندازه‌گیری می‌کند. این پرسشنامه شامل ویژگی‌هایی است که ممکن است با اختلال شخصیت اسکیزوئید مرتبط باشند، مانند گوشه‌گیری اجتماعی، جدایی عاطفی و محدودیت‌های عاطفی.
3. پرسشنامه شخصیت چندفازی مینه‌سوتا-2 (MMPI-2): MMPI-2 یک ارزیابی شخصیتی پرکاربرد است که به چندین مقیاس تقسیم می‌شود. این مقیاس‌ها ممکن است نشان دهنده وجود اختلال شخصیت اسکیزوئید باشند، شامل مقیاس‌های اسکیزوئید و اسکیزوفرنی.
تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوئید نیاز به ارزیابی دقیق توسط متخصصان سلامت روان دارد، و این ابزارها به آنها کمک می‌کنند تا تصمیمات درست‌تری در مورد تشخیص و درمان اختلالات شخصیتی اتخاذ کنند.
این ارزیابی‌ها باید تنها توسط یک متخصص بهداشت روان با تجربه انجام شوند و باید در چارچوب یک ارزیابی جامع علائم و سابقه فرد تفسیر گردند. اگر شما نگران سلامت روان خود هستید یا علائمی را تجربه می‌کنید که ممکن است با اختلال شخصیت اسکیزوئید مرتبط باشد، توصیه می‌شود از خدمات یک متخصص سلامت روان و روانشناس با تخصص در این حوزه بهره ببرید. این افراد می‌توانند به شما در تشخیص و مدیریت بهتر مشکلات روانی کمک کنند.
افراد معروفی که دارای شخصیت اسکیزوئید بوده اند
تاریخی، مشهور، و شخصیت‌های عمومی وجود دارند که بر اساس رفتارها و ویژگی‌های گزارش‌شده‌شان، به طور تئوریک ویژگی‌هایی شبیه به اختلال شخصیت اسکیزوئید را ممکن است داشته باشند. برخی از نمونه‌ها عبارتند از:
1. آلبرت انیشتین: این فیزیکدان و ریاضیدان مشهور به دلیل انزوای اجتماعی گزارش شده، مشکلات در روابط بین فردی و رفتارهای عجیب و غریب، گاهی اوقات حدس می‌زنند که ممکن است ویژگی‌های اسکیزوئیدی داشته باشد.
2. امیلی دیکنسون: گاهی اوقات ادعا می‌شود که شاعر آمریکایی بر اساس انزوای اجتماعی گزارش شده، ترجیح تنهایی و سبک نوشتاری درون‌نگر داشته و ممکن است ویژگی‌هایی شبیه به اختلال شخصیت اسکیزوئید داشته باشد.
3. استنلی کوبریک: گاهی اوقات ادعا می‌شود که کارگردان فیلم بر اساس گوشه‌گیری، کمال‌گرایی، مشکلات در روابط بین فردی، و ویژگی‌های دیگری که به اختلال شخصیت اسکیزوئید نزدیک می‌شوند، روبرو بوده است.
از لازمه استفاده از این نمونه‌ها برای تشخیص واقعی افراد به عنوان دارای اختلال شخصیت اسکیزوئید خودداری کنید. تشخیص اختلالات شخصیتی نیاز به ارزیابی دقیق و تخصصی توسط متخصصان سلامت روان دارد و نمی‌توان آن را براساس ویژگی‌های گزارش شده در افراد مشهور عمومی قرار داد.
این افراد به طور رسمی به عنوان افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید تشخیص داده نشده‌اند، و هرگونه حدس و گمان در مورد سلامت روان آنها باید با احترام به حریم خصوصی و اطلاعات شخصی آنها انجام شود. اهمیت داشتن ویژگی‌های شخصیتی شبیه به اسکیزوئید در فرد نباید به اشتباه به معنای وجود یک اختلال در سلامت روان تفسیر شود. بسیاری از افراد با این ویژگی‌ها می‌توانند زندگی کامل و موفقی داشته باشند، و باید از ایجاد افکار منفی یا تبعیض در برابر آنها پرهیز شود.
اسکیزوئید چه نشانه هایی دارد؟
اختلال شخصیت اسکیزوئید، یک وضعیت روانی است که با الگوی فراگیری از جدایی از روابط اجتماعی و طیف محدودی از بیان عواطف مشخص می‌شود. این اختلال معمولاً در اوایل دوره بزرگسالی شروع می‌شود و ممکن است علائم زیر را شامل شود:
1. عدم علاقه مداوم به روابط اجتماعی: افراد مبتلا به این اختلال، دوستان نزدیک یا روابط عاشقانه کمتری دارند یا اصلاً ندارند و ممکن است به فعالیت‌های تنهایی ترجیح دهند.
2. بیان عاطفی محدود: از نظر عاطفی، غالباً به صورت سرد، گوشه‌گیر یا بی‌تفاوت به نظر می‌آیند. آنها ممکن است در بیان احساسات مثبت و منفی مشکل داشته باشند.
3. فقدان لذت: افراد مبتلا به این اختلال، در تجربه لذت از فعالیت‌هایی که معمولاً لذت‌بخش هستند مثل معاشرت، روابط جنسی یا سرگرمی‌ها، مشکل دارند.
4. بی‌تفاوتی نسبت به ستایش یا انتقاد: امکان دارد این افراد نسبت به تمجید یا انتقاد از طرف دیگران بی‌تفاوت باشند و به نظر برسند که نسبت به بازخورد یا ارزیابی دیگران بی‌تفاوت هستند.
5. ناتوانی در تجربه روابط نزدیک: این افراد در ایجاد روابط نزدیک حتی با اعضای خانواده مشکل دارند و ممکن است ترجیح دهند از دیگران فاصله بگیرند.
6. ترجیح فعالیت‌های انفرادی: این افراد ممکن است به فعالیت‌های انفرادی ترجیح دهند و به فعالیت‌ها یا رویدادهای گروهی به صورت جدا یا بی‌علاقه به نظر برسند.
7. سردی عاطفی: از نظر عاطفی، ممکن است سرد یا بی‌پاسخ باشند و مشکلات در همدردی با دیگران یا درک احساسات آنها داشته باشند.
این علائم ممکن است از نظر شدت متفاوت باشند و لزوماً نشان‌دهنده وجود اختلال شخصیت اسکیزوئید نباشند. علاوه بر این، تشخیص اختلال شخصیت اسکیزوئید باید توسط یک متخصص واجد شرایط بر اساس ارزیابی جامعی از علائم و سابقه فرد انجام شود. این تشخیص نیاز به تجزیه و تحلیل دقیق و علمی دارد و تنها توسط متخصصان سلامت روانی و پزشکان متخصص می‌تواند انجام شود.
درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید
درمان اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولاً ترکیبی از روان‌درمانی و داروها شامل می‌شود. اگرچه باید توجه داشت که اثربخشی این مداخلات ممکن است بسته به شرایط و ویژگی‌های هر فرد متفاوت باشد.
روان درمانی
درمان روانی، به ویژه درمان شناختی-رفتاری (CBT)، می‌تواند برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید مفید باشد. روش CBT اغلب با هدف شناسایی و تغییر الگوهای فکری منفی، توسعه مهارت‌های اجتماعی و کاهش علائم اضطراب یا افسردگی در افراد مبتلا به این اختلال مورد استفاده قرار می‌گیرد.
درمان شناختی رفتاری
روان‌درمانی شناختی-رفتاری (CBT) نوعی روش درمانی است که تمرکز خود را بر روی کمک به افراد برای شناسایی و تغییر الگوهای فکری و رفتارهای منفی می‌گذارد. برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، CBT می‌تواند به آنها کمک کند تا مهارت‌های اجتماعی خود را توسعه دهند، توانایی در ایجاد و حفظ روابط را افزایش دهند، و علائم اضطراب یا افسردگی را کاهش دهند. درمان CBT برای اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است شامل چندین مؤلفه باشد، که شامل موارد زیر می‌شود:
بازسازی شناختی
این شامل کمک به فرد برای شناسایی و مورد بررسی قرار دادن الگوهای فکری و باورهای منفی است که ممکن است به انزوای اجتماعی یا عدم ابراز عواطف او کمک کند. به عنوان مثال، درمانگر می‌تواند به فرد در تحقیق و تحلیل باورهایی که ممکن است از ابراز احساسات ضعیف یا ایجاد روابط نزدیک منعکس شود، کمک کند. این تحلیل ممکن است به فرد کمک کند تا باورهای نادرست خود را تشخیص دهد و آنها را به چالش بکشد.
تقویت مهارت های اجتماعی
این شامل آموزش مهارت‌های خاص برای ارتقاء تعاملات اجتماعی با دیگران می‌شود، به عنوان مثال گوش دادن فعال، بیان قاطعیت و مدیریت تعارض‌ها. درمانگر همچنین ممکن است به فرد کمک کند تا این مهارت‌ها را در یک محیط تمرینی و تحت حمایت عملی کند تا در زندگی واقعی بهبود یابد.
مواجهه درمانی
مواجهه درمانی یک استراتژی درمانی است که شامل تدریجی قرار دادن فرد در موقعیت‌هایی می‌شود که ممکن است برای او اضطراب‌آور باشند، مانند رویدادهای اجتماعی یا فعالیت‌های گروهی. در این روش، درمانگر ممکن است به فرد کمک کند تا راهبردهای مقابله‌ای را برای مدیریت اضطراب ایجاد کند و به تدریج فرد را در معرض این موقعیت‌ها قرار دهد تا تسلط و اعتماد به نفس او به تدریج افزایش یابد.
ذهن آگاهی
این درمان شامل آموزش تکنیک‌های ذهن‌آگاهی فردی مانند مدیتیشن و تمرینات تنفسی است که به فرد کمک می‌کند احساسات خود را مدیریت کرده و از احساسات اضطراب یا افسردگی کاسته و کنترل نماید. این نوع درمان CBT برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید ممکن است در تنظیمات مختلفی مانند محیط فردی یا جلسات گروهی ارائه شود، به طوری که به نیازها و ترجیحات فرد پاسخ دهد. همچنین، درمانگر ممکن است با خانواده و سایر سیستم‌های حمایتی فرد همکاری کند تا به آنها کمک کند محیط پشتیبانی و پرورش‌دهنده‌تری برای فرد ایجاد کنند.
گروه درمانی اختلال شخصیت اسکیزوئید
گروه‌درمانی می‌تواند برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید که دشواری‌هایی در برقراری روابط اجتماعی دارند، مفید باشد. این گونه درمان به عنوان یک محیط حمایتی عمل می‌کند که افراد می‌توانند مهارت‌های اجتماعی خود را تمرین کرده و توانایی برقراری ارتباط با دیگران را تقویت نمایند. در این گروه‌ها، افراد ممکن است یاد بگیرند که چگونه در یک محیط کنترل شده و ایمن با دیگران تعامل کنند. همچنین، آنها ممکن است در مورد دیدگاه‌های متنوع در زندگی آگاهی کسب کرده و بینش‌های جدیدی در مورد نحوه تفکر و رفتار خود پیدا کنند.
گروه درمانی برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید می‌تواند به شکل متنوعی تشکیل شود و شامل اجزای مختلفی باشد:
1. آموزش روانی: این بخش شامل یادگیری درباره علائم و راهکارهای مدیریت اختلال شخصیت اسکیزوئید است. افراد می‌توانند در اینجا درک بهتری از وضعیت‌شان پیدا کنند و راهبردهای موثری برای مدیریت علائم و بهبود مهارت‌های اجتماعی خود آموزش ببینند.
2. مهارت‌سازی: این بخش شامل تمرین و تقویت مهارت‌های اجتماعی است، مانند گوش دادن فعال، قاطعیت در بیان نیازها و حل تعارض‌ها. تمرین این مهارت‌ها در یک محیط حمایتی به افراد کمک می‌کند تا در مواقع مختلف بهتر عمل کنند.
3. حمایت همتایان: در این بخش، افراد از دیگر اعضای گروه حمایت و تشویق می‌گیرند که ممکن است تجربیات مشابهی داشته باشند. این ارتباطات می‌تواند به ویژه برای افرادی که احساس انزوا و جدایی از دیگران می‌کنند، مفید باشد. ایجاد حس جامعه و تعلق به گروه می‌تواند احساس تنهایی و افسردگی را کاهش دهد.
دارودرمانی
برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید که همزمان با علائم افسردگی، اضطراب یا ممکن است دچار سایر مشکلات روانی شوند، معمولاً درمان دارویی نیز در نظر گرفته می‌شود. داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد اضطراب می‌توانند به ویژه مفید باشند. داروهای ضد افسردگی عمدتاً با افزایش سطوح انتقال دهنده‌های عصبی خاص در مغز اثر می‌گذارند، که ممکن است بهبود مزاج و کاهش علائم افسردگی را تسهیل کنند.
این داروها به طور عمده در تعدادی از افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید که با علائم افسردگی روبرو هستند مفید اند. آنها با تنظیم سیگنال‌های عصبی در مغز، می‌توانند به بهبود حالت نفس و کاهش علائم افسردگی کمک کنند.
### پایان خبر رسمی