، تهران , (اخبار رسمی): مازیار رضا خانی یکی از دست اندرکاران برگزاری جشنواره های مختلف است که به به عنوان یکی از دبیران جشنواره خلاقیت در تبلیغات ( 17مهرماه ) انتخاب شده.به همین مناسبت گفت و گویی با وی انجام داده ایم.
این جشنواره بدون حمایت دولت، حضور بنگاه های تبلیغاتی و هنرمندان به طور حتم به جشنواره ای معمولی تبدیل خواهد شد. مگر این که این سه عنصر در کنار هم به شکل جدی حضور پیدا کنند
اگر بخواهید جشنواره های ایران را با نگرش آسیب شناسی بررسی کنید، بزرگترین مشکل را بر سر راه فراگیر نشدن جشنواره های داخلی چه می دانید؟
آسیب بزرگ جشنواره ها شاید ناداوری باشد که در برابر هدف اصلی فستیوال قدعلم می کند. جشنواره ای را می توان جشنواره باشخصیت نامید که شاخص هایی مانند داوری درست را داشته باشد. همچنین مهم ترین اتفاق یک جشنواره خروجی آن است که درپایان یک جشنواره باید بتوانیم برای آن خروجی و کارکرد مناسبی ارائه دهیم.
باید مدنظر داشته باشیم که اهدای جوایز برای یک جشنواره نتایج و کارکردی به دنبال نخواهد داشت بلکه موضوع این است که آن جایزه چه کمکی به رشد و پیشرفت جایزه گیرنده می کند. به عنوان نمونه هنرمندی که از مراسم اسکار جایزه می گیرد بابت آن، پولی از آن مراسم نمی گیرد ولی این مراسم از اعتباربالایی برخوردار است و با آن جایزه تمام نگاه دنیا به آن فرد و فعالیت های بعدیش معطوف می شود و به تبع آن، فرد رشد جهانی می کند.
با این تفاسیری که ذکر کردید، برای رهایی از مشکلات پیش روی جشنواره ها چه راهکاری باید پیاده شود؟
باید دید برای هر صنعتی آن فستیوال تا چه اندازه می تواند مثمرثمر واقع شود. زمانی که در مواقع مختلف جشنواره ای به اتمام می رسد اثر آن جشنواره هم با اتمام زمان واقعی آن به پایان می رسد. در حالی که باید پس از اتمام یک جشنواره کارکرد آن به نمایش در آید. زمانی که یک فیلمساز از جشنواره ای جایزه می گیرد باید دید آن فرد با اخذ آن جایزه چه چیزی به دنیای هنری خود اضافه می کند.
برای یک جشنواره هیچ اسمی بی دلیل بزرگ نمی شود ما اگر بخواهیم برای فستیوال هایمان یک حباب بسازیم آن حباب و توهم در زمانی کوتاه از بین می رود. به عنوان نمونه در کشور ما مهم ترین جشنواره ای که برگزار می شود جشنواره فیلم فجر است اما کارکرد این جشنواره عملا کارکردی بین المللی نیست. در حالی که باید به این توجه کنیم که در عرصه بین الملل چه جشنواره ای داریم که دنیا به آن نگاه می کند. چون هنری که در یک منطقه بماند مانند نیلوفر یک مرداب است. باید به این سمت برویم که خروجی های جشنواره سبب بین المللی شدن هنر و کارکرد ملی ما شود. این اتفاق در کشور ما چندسال است که به صورت نامحسوس می افتد.
کمی از نخستین جشنواره پیش روی خلاقیت در تبلیغات و ارزیابی تان از این جشنواره برای ما توضیح می دهید؟
ما برای این جشنواره خیلی دیر عمل کردیم. چرا که 35سال از انقلاب می گذرد و ما بعد از 30 و اندی سال به این فکر افتادیم که مهم ترین چرخه اقتصادی کشور بر پایه تبلیغات می چرخد و به صورت تخصصی و دانشی به آن نگاه کنیم. حال که به سمت نگاه آکادمیک تبلیغاتی می رویم بهتر نیست که برخوردی واقع گرایانه داشته باشیم و نگاه جناحی و مافیایی را در فرهنگ و تبلیغات کنار بگذاریم.
چه کسانی حاضر می شوند بدون هیچ نگاه مافیایی تولیدات تبلیغاتی خود را به نمایش بگذارند تا دیده شود و جایزه هم نگیرد و حتی اثری جایزه ای بگیرد که متعلق به هیچ کدام از شرکت های تبلیغاتی نباشد و متعلق به هنرمند خلاقی باشد که در یک گوشه کشور یک فیلم تبلیغاتی برای یک شرکت ساخته است؟
آثار و مقالاتی که قرار است در این جشنواره به داوری گذاشته شوند مبتنی بر پیشبرد اقتصادی است یا هنری؟
به هرحال ما در کشورمان امروز به یک پیشبرد سریع اقتصادی نیازمندیم و قطعا در این جشنواره نیز رویکرد مبتنی براین است که اثراتی بیشتر مدنظر قرار گیرد که در حوزه فروش مثمرثمر بوده و به چرخه اقتصادی کشور کمک کرده است.
آیا این رویکرد باعث نمی شود که این جشنواره بر خلاف نامش از جنبه خلاقیت و هنری به دور بماند و در تقابل با آن قرار بگیرد؟
هر کاری انجام بدهیم قطعا این اختلاف را خواهیم داشت. اما برای دوری از این اختلافات، تصمیم گرفتیم در تیزر، در بخش توانمندسازی به علاقه مندانی که پشت صحنه کار می کنند جوایزی نیز به تفکیک اعطا کنیم. یعنی به همان اندازه که یک کارگردان از اهمیت برخوردار است یک بازیگر، تدوینگر، صدابردار نیز از اهمیت برخوردار باشد. بنابراین همه اجزای یک تیزر را به تفکیک داوری می کنیم تا بتوانیم یک اثر را از لحاظ بنیادی بررسی کنیم.
### پایان خبر رسمی