، تهران , (اخبار رسمی): ایمپلنت دندانی داخل استخوانی ریشه‌ای‌شکل را می‌توان به دو گروه پیچی‌شکل دارای رزوه و استوانه‌ای شکل بدون رزوه تقسیم کرد.
ایمپلنت‌های رزوه‌دار کاربرد بیشتری دارند زیرا معمولا ثبات اولیه بیشتری در استخوان ایجاد می‌کنند و استقرار عمودی ایمپلنت حین قرار دادن، قابل کنترل‌تراست.
به گزارش سایت کلینیک ایمپلنت تهران ایمپلنت دندانی داخل استخوانی ریشه‌ای‌شکل را به صورت یک‌مرحله‌ای و دومرحلهای می‌توان قرار داد:
- نوع یک‌مرحله‌ای
در نوع یک‌مرحله‌ای، جراحی در یک مرحله انجام می‌گیرد و نیازی به جراحی دوم نیست. به این ترتیب که در همان جراحی اول که ایمپلنت دندانی داخل استخوان قرار داده می‌شود از میان مخاط به درون حفره دهان گسرش می‌یابد. پس از کار گذاشتن آن می‌توان بسته به روش مورد استفاده از بارگذاری زودهنگام، تاخیری و یا فوری بهره گرفت.
- نوع دومرحلهای
در این نوع ابتدا ایمپلنت به نحوی کارگذاری می شود که قسمت فوقانی آن تا حد صفحه کورتیکال داخل استخوانی قرار بگیرد. سپس مخاط دهان روی این قسمت بخیه می‌شود تا این بخش کاملا در زیر مخاط و لثه مدفون شود. پس از طی دوره ترمیم (بسته به شرایط) و در مرحله دوم جراحی ابتدا مخاط و در صورت لزوم استخوان از روی ایمپلنت دندانی کنار زده می‌شود و قسمت extension یا healing cap و یا ابتمنت روی ایمپلنت قرار داده می‌شود و به حفره دهان گسترش می‌یابد.
توضیح تصویر A : جراحی یک‌مرحله‌ای با ایمپلنتی که به گونه‌ای طراحی شده است که دارای قسمت کرونالی است که در داخل لثه گسترش پیدا می‌کند.
توضیح تصویر B : جراحی یک‌مرحله‌ای با ایمپلنتی که به گونه‌ای طراحی شده است که برای جراحی دومرحلهای به کار می‌رود. با استفاده از یک healing abutment که در مرحله اول جراحی به ایمپلنت دندانی متصل شده به خارج از لثه گسترش پیدا کرده است.
توضیح تصویر C : در جراحی دومرحلهای، قسمت فوقانی ایمپلنت به طور کامل زیر لثه قرار می‌گیرد.
ایمپلنت دندانی داخل استخوانی root form را می‌توان به دو گروه اصلی تقسیم کرد
- پیچی‌شکل دارای رزوه (threaded)
- استوانه‌ای‌شکل (cylindrical) و بدون رزوه
ایمپلنت دندانی دارای رزوه به دو صورت استوانه‌ای (مستقیم) و مخروطی (تیپر) وجود دارند.
پس از آماده‌سازی ناحیه استئوتومی که قطر آن کمی کمتر از قطر رزوه‌های ایمپلنت است، ایمپلنت‌های رزوه‌دار پیچی‌شکل، توسط هندپیس یا wrench دستی، همانند پیچ به داخل ناحیه چرخانده می‌شوند. بنابراین رزوه‌ها در دیواره‌های ناحیه استئوتومی‌شده درگیر و ثبات برقرار می‌شود.
ایمپلنت‌های استوانه‌ای‌شکل فاقد رزوه به داخل ناحیه گیرنده که با قطر و شکلی تقریبا مشابه قطر و شکل ایمپلنت آماده شده است، فشرده (push) یا با ضربه وارد می‌شوند، بنابراین ایمپلنت محکم پرس می‌شود.
ایمپلنت‌های رزوه‌دار کاربرد بیشتری دارند زیرا این نوع ایمپلنتها معمولا ثبات اولیه بیشتری در استخوان ایجاد می‌کنند و استقرار عمودی ایمپلنت حین قرار دادن بیشتر قابل کنترل است. در استخوان متراکم، برای تسهیل در قرار دادن ایمپلنت ممکن است لازم باشد که استخوان tap شود یعنی در داخل استخوان رزوه ایجاد شود ولی در استخوان‌هایی با تراکم کمتر به طور مثال اغلب موارد فک بالا می‌توان از ایمپلنت‌های self tapping استفاده کرد. بعضی ایمپلنت‌های رزوه‌دار پیچی‌شکل به گونه‌ای taper می‌شوند تا به شکل مخروطی ریشه دندان طبیعی در آیند. طرح‌های taper ایمپلنت در کاهش احتمال fenestration استخوان در ناحیه اپیکال موثر است، امکان قرار دادن ایمپلنتها در نواحی اپیکالی باریک‌تر را (بین ریشه‌های بسیار نزدیک به هم) امکان‌پذیر می‌سازند و قرار دادن فوری ایمپلنت را در محل دندان‌های کشیده‌شده قدامی ممکن می سازند.
### پایان خبر رسمی