، (اخبار رسمی): در حال حاضر از واقعیت مجازی در چشم پزشکی و اپتومتری استفاده کاربردی فراوانی می شود.
در حال حاضر از واقعیت مجازی در چشم پزشکی و اپتومتری استفاده کاربردی فراوانی می شود. به گونه ای که به منظور آموزش به دانشجویان برای جراحی بخش های مختلف چشم مانند عمل کاتاراکت، پیوند قرنیه و عمل های حساسی چون شبکیه از شبیه سازهایی که بر پایه واقعیت مجازی بنا شده اند استفاده می شود. به عنوان مثال میتوان به Eyesi (VRmagic, Mannheim, Germany) and MicroVisTouch (ImmersiveTouch, Chicago, Illinois) اشاره نمود که در شبیه سازی نمودن جراحی های مختلف چشمی بسیار به کار رفته اند. در یک مطالعه مروری که بررسی تاثیر واقعیت مجازی بر روی تبحر و سرعت عمل دانشجویان رشته چشم پزشکی پرداخته است، نشان میدهد که استفاده از این تکنولوژی توانسته تاثیرات قابل ملاحظه ای بر روی کیفیت عمل و یادگیری دانشجویان داشته باشد. در شکل های زیر چند نمونه از این دستگاه ها نمایش داده شده است. در این مقاله مواردی که در آن از واقعیت مجازی در چشم پزشکی استفاده شده بیان شده است که شامل: معاینات اسلیت لمپی، پیوند قرنیه، آفتالموسکوپی، ارزیابی میدان بینایی و کم بینایی می باشد که با مراجعه به آن میتوانید مطالب بیشتری در این زمینه مطالعه نمایید.
واقعیت مجازی در زمینه ویژن تراپی بیشتر در تمرینات دو چشمی، درمان تنبلی چشم در مراحل پایانی درمان به منظور هماهنگ نمودن دو چشم با یکدیگر و ایجاد Binocularity استفاده میشود تا فرد به بالاترین درجه دیدن که همان داشتن دید بعد می باشد دست پیدا کند. و اولین بار در سال 2012 توسط Black و همکارانش معرفی شد. در آن زمان تصویر نمایش داده شده به صورت نقاطی بود که در یک جهت خاصی حرکت نموده و فرد باید این جهت حرکت را از میان نقاطی که به صورت رندم حرکت میکردند تشخیص میداد. مقدار نور و کنتراست تارگت های نمایش داده شده به هر چشم قابل تنظیم بوده است. پس از آن تارگتهای همچون Perceptual learning، تارگت های ضد ساپرشن، سه بعدی و دایکوپتیک(قرمز- سبز) نیز به آن اضافه شده که به بالاتر رفتن هر چه سریع‌تر حدت بینایی کمک مینماید. دستگاهای واقعیت مجازی که بر روی سر قرار میگیرند با استفاده از عدسی‌های آسفریک فشرده، نمایشگر با رزولوشن بسیار بالا طراحی میشوند تا بتوانند دید بسیار خوبی را برای بیمار فراهم آورند که نزدیکی بیشتری با تصاویر دیده شده در واقعیت داشته باشد.
در سیستم واقعیت مجازی تا حدودی ارتباط میان سیستم تطابقی و ورجنسی از بین میرود. ازآنجایی که تارگت مشاهده شده توسط فرد در فاصله مشخصی است پس میتوان گفت میزان ایمپلس تطابقی ثابت است. اما با ایجاد حس جلو و عقب شدن تصاویر میتوان سیستم ورجنسی را همانند اثر پریزم بر آن تحریک نمود. هر چند در حین تحریکات ورجنسی تغییراتی را در سیستم تطابقی نیز داریم. از آنجایی که واقیت مجازی میتواند بر روی تمرکز، توجه و عملکرد شناختی بیماران نیز موثر باشد لذا در بیماران با سابقه آسیب مغزی ناشی از ضربه (Traumatic Brain Injury)نیز میتواند کاربردی باشد. پس میتوان گفت با کمک این وسیله میتوان دید دوچشمی، هماهنگی دست و چشم و دید بعد را در این بیماران افزایش داد.
### پایان خبر رسمی