، تهران , (اخبار رسمی): پس از چند سال فعالیت خبری در نشریه نگاه هستی تصمیم گرفتم با یک بازدید میدانی و تهیه گزارش از مزرعه گندم، این بار سوژه خبری متفاوتی از جنس طلای زرد برای خود رقم بزنم.
به گزارش نگاه هستی خبر، می خواستم به عنوان خبرنگار این حوزه عطر گندم را تنفس کنم. بنابراین در یکی از آدینه های خردادماه سال 1395 با هماهنگی قبلی به سراغ یکی از مزرعه های گندم در شهرستان ساوجبلاغ رفتم. نزدیک ظهر بود که با گندمکار علی اکبر دهقان نیری شهرستان نظرآباد به سمت مزرعه حرکت کردیم.
تصمیم گرفتم تمام تصورات قبلی خود را از مزرعه گندم پاک و تجربه جدیدی کسب کنم. به منطقهای رسیدیم که اطراف آن مملو از طلاهای زرد بود و ماشینهای کمباینی که گندم برداشت میکردند. با خود فکر کردم که در تمام این سالها برای همین طلای زردی مینوشتم که اکنون آرامشبخش محیط است. نزدیک ظهر بود که به مزرعه شخصی که همچون شغلش نامش نیز دهقان بود، رسیدیم. دهقان نیری کشاورز جوانی که می گوید شیرینترین لحظههای عمرش را با خوشه های طلایی گندم سپری میکند.
این کشاورز باتجربه که دستی هم در حوزه پژوهش در موضوع گندم دارد، قبل از هرچیز توضیحاتی را درباره ارقام گندم این منطقه در اختیارم گذاشت و گفت: در گذشته رقم پیشتاز در این منطقه کشت میشد که به دلیل آببر بودن کمکم کنار گذاشته شده و اکنون ارقام سیوند، پارسی و پیشگام در این منطقه تولید میشود. این سه رقم بر تناژ تولید تاثیر قابل توجهی دارد.
خوشههای طلایی گندم در برابر گرمای آفتاب سر تعظیم فرود آورده بودند و عطرشان نوازشگر فضا بود. در میان خوشههای طلایی، قدم زدن آرامشی وصفناشدنی دارد. گویی حرفهای بسیاری در دل داشتم که میخواستم به آنها بگویم. در میان این همه تفکر، گندمکار خوشهای را جدا کرد و به دستم داد. خوشهای که مدام در حال زایش بود. دهقان نیری میگفت بر روی این خوشه مطالعه کرده و ممکن است تا فصل آینده به عنوان یک رقم جدید نامگذاریاش کند. او که در مجمع گندمکاران نظرآباد عضو هیات مدیره است درباره مشکلات گندمکاران این منطقه گفت: در مجموع، کسی صدای گندمکار را نمیشنود.
اکنون بیشتر مزرعه های گندم اجاره داده میشوند. دیگر کمتر گندمکار سنتی بر سر زمین میآید و اغلب مزرعه را به شخص دیگری واگذار میکند. دولت حمایت چندانی از ما نمیکند، میزان برداشت آب از چاه ها کاهش پیدا کرده، هزینه برق افزایش یافته و از سوی دیگر هزینه سوخت تراکتور نیز بالا رفته است. آبیاری در اینجا سنتی است که اگر بتوانیم آن را مکانیزه کنیم میزان تولید افزایش مییابد. ما باید بین 10 تا 12 تن کشت داشته باشیم تا تولید برایمان بهصرفه باشد.
دهقان نیری میگفت: بهتر بود دولت گندم را بر اساس کیفیت خریداری میکرد و شرایط را برای تولید بهبود میبخشید.
کشاورز جوان حرفهای بسیاری برای گفتن داشت. وی معتقد بود واردات، کار تولید را خراب کرده است. اگر قرار است واردات داشته باشیم چرا باید تولید کنیم تا محصول روی دست کشاورز بماند؟ بهتر است جهاد کشاورزی بیش از این ورود کند و با احداث آزمایشگاه در هر منطقه به ارتقاء کیفیت و تولید کمک نماید و به فکر بهتر کردن شرایط تولید باشد. آبهای زیرزمینی کاهش یافته و هزینه ها افزایش! بهتر است تا دیر نشده فکری به حال راهحل کنیم.
حرفهای این کشاورز سخن بسیاری دیگر از کشاورزان نیز هست، تاملبرانگیز و تلخ. کشاورز حمایت معنوی میخواهد، شاید میخواهد دیده شود.
تمام این صحبتها از زیبایی و درخشش طلای زرد کم نمیکرد و من با تمام وجود تلاش میکردم تجربهای جدید همراه با خاطرهای شیرین برای خود رقم بزنم. پس از مدتی اقامت در نظرآباد به سمت مزرعه دیگری در نزدیکی شهرستان آبیک حرکت کردیم. در طول مسیر دهقان نیری حرفهای بسیاری داشت. او میگفت کشور فرانسه دست دلالان را کوتاه کرده است چرا ما نکنیم؟ به گندمزاری رسیدیم که در اطراف آن درختهای آلو زرد خودنمایی میکرد. در میان آرامش یک روز بهاری در میانه ماه مبارک رمضان دهقان نیری حرف دل گندمکاران را زد و گفت: گندمکار با طبیعت زندگی میکند. همیشه حس تازگی دارد.
گندم با من حرف میزند. این محصول استراتژیک اگر حمایت شود میتواند حامی دولت باشد و تا 60 درصد هزینههای دولت را تامین کند. گندم موجودی زنده است. ما بذر را در ماه هفتم سال میکاریم و اگر در اوایل فصل بهار به مزرعه سر بزنید، منظرهای یکدست سبز و چشمنواز خواهید دید.
دهقان نیری معتقد است زیر آفتاب در کنار خوشههای گندم کار کردن نوعی عبادت است ما با خدا معامله کرده و از این طریق کسب رزق میکنیم. خداست که جواب کشاورزان را میدهد. قدم زدن در میان خوشههای طلایی با حرفهای معنوی دهقان نیری، تجربهای به من بخشید که مدام با خود میگویم کاش میشد به گندم نگاهی دیگر داشت.
### پایان خبر رسمی