، تهران , (اخبار رسمی): وقتی بازاری برای مصرف وجود نداشته باشد عملا این میزان تولید حتی درصورت امکان تولید هم تنها در انبار خواهد ماند و کشور ضررهای کلانی از این بابت خواهد کرد.
به گزارش اخباررسمی به نقل از روابط عمومی اتاق بازرگانی تهران، در حالی برنامه ششم توسعه کشور در مجلس شورای اسلامی درحال بررسی است که به گفته بهادر احرامیان در این برنامه هدفگذاری ها برای تولید 46 میلیون تن فولاد در کشور صورت گرفته است، حال آنکه این دو سوال مهم در این بین مورد توجه و کارشناسی دقیق قرار نگرفته است؛ اول اینکه آیا در کنار این تولید بازاری برای مصرف، صادرات و... دیده شده است؟ دوم اینکه آیا اصلا رسیدن به این ظرفیت از نظر زیرساختی وجود دارد؟
بهادر احرامیان عضو هیات نمایندگان اتاق تهران و مدیرعامل کارخانه فولاد یزد در پاسخ به این دوسوال گفت: این برای اولین بار نیست که این هدفگذاری ها صورت می گیرد بلکه در برنامه افق 20 ساله یعنی برنامه 1404 که دیگر کمتر از ده سال به پایان آن باقی مانده هم روی تولید 55 میلیون تن فولاد (15 میلیون برای صادرات و 40 میلیون تن برای مصرف داخلی) مصوباتی وجود داشته است ولی نکته مهم این است که آیا اصلا این میزان مصرف در داخل کشور وجود دارد؟ که پاسخ آن خیر است و باید دید با این شرایط چه بازاری برای فروش و مصرف این میزان فولاد در نظر گرفته شده است؛ جدایی از اینکه اصلا توان تولید آن وجود دارد یا خیر.
او در ادامه با بیان اینکه برنامه ریزان کشور در مورد مصرف سرانه فولاد اشتباهاتی را انجام می دهند، می گوید: روش محاسبه ای که برای مصرف داخلی درنظر می گیرند میانگین مصرف در 10 سال گذشته و تعمیم دادن آن به سال های آینده است در شرایطی که اصلا روش محسابه فولاد نباید به این شکل باشد زیرا کشورها در دوران هایی سال های توسعه و رشد صنعتی و زسرساخت ها را طی می کنند و طبیعی است که در آن زمان مصرف بیشتری داشته باشند و در سال هایی هم مصرف کاهش پیدا می کند ولی نکته مهم در این زمینه به خصوص در کشورهای پیشرو تولید کننده فولاد، تولید کالاهی صنعتی با فولاد است یعنی در نظر گرفته می شود که در این کشورها چه صنایعی وجود دارد و در این صنایع چقدر محصولاتی تولید می شود که از فولاد استفاده می کند، مثلا کشور ژاپن به دلیل تولید خودرو و وجود شرکت های خودروساز که فولاد نیاز دارند میزان مصرف داخلی بالای فولاد دارد و این به این معنی نیست که مردم مصرف داخلی فولاد دارند بلکه این فولاد در واقع در صنایع دیگر به کار گرفته می شود.
وی در ادامه با بیان اینکه کسانی که برای مصرف 40 میلیون تن فولاد در کشور برنامه ریزی کرده اند اصلا بازار مصرف را در نظر نگرفته اند، گفت:« وقتی بازاری برای مصرف وجود نداشته باشد عملا این میزان تولید حتی درصورت امکان تولید هم تنها در انبار خواهد ماند و کشور ضررهای کلانی از این بابت خواهد کرد.
او در پاسخ به اینکه آیا اصلا امکان این میزان تولید در کشور وجود دارد یا نه می گوید: ببینید افزایش تولید و رسیدن به این اعداد در نظر گرفته شده با جذب سرمایه و توجیح اقتصادی اگر بازاری وجود داشته باشد ممکن خواهد بود الان کشور ژاپن به اندازه دو استان شمالی ما بیشتر مساحت ندارد و بیش از دو برابر عدد برنامه ریزی شده ما تولید فولاد دارد، بنابراین شدنی است، مثلا در نهایت دولت با گرفتن فاینانس خارجی و رفتن زیربار بدهی و دادن تضمین هایی می تواند به آن سمت و راه اندازی واحدهای جدید اقدام کند، آن ها می توانند قراردادهایی به قول مدیران دولتی کلید دردست را امضا کنند و آخرین تکنولوژی و مدرن ترین دستگاه ها را وارد و نصب کنند و تولید را بالا ببرند ولی خوب وقتی فروشی برای آن وجود نداشته باشد و بازاری به چه نقطه ای می رسیم؟ این موضوع تنها به بدهی های بیشتر و جدید کشور منجر خواهد شد و در نهایت دولت باید با ریسک بسیار بالا واحدهایی را ایجاد کند و وقتی جواب نداد از پول نفت بدهی هایش را بپردازد. به اعتقاد من این برنامه ریزی که بگوییم عدد 55 میلیون تن برویم تولید کنیم اصلا منطقی نیست بلکه باید موضوع جامع تر دیده شود و مدیران و کارشناسان برنامه ریزی ببینند که با چه هدفی می خواهند به این برنامه برسند و آیا در کنار این توسعه تولید به راه اندازی واحدهای تولیدی دیگری که نیاز به فولاد دارند هم فکر کرده اند؟ یا در نهایت ما با پروژه های دولتی جدید و بدهی های بیشتر رو به رو خواهیم شد؟
### پایان خبر رسمی