، تهران , (اخبار رسمی): “اینترنت اشیاء” ، شبکه ای از اشیاء، مانند ساختمان، خودرو، و انواع دستگاه هاست که با تجهیز به (۱) سیستم های الکترونیکی، (۲) حسگر، (۳) نصب نرم افزار، و (۴) اتصال به شبکه (مثلا اینترنت)، توانایی گردآوری و تبادل اطلاعات خام را پیدا می کنند.
به گزارش اخبار رسمی به نقل از روابط عمومی آی او تی تی، آنچه در زبان انگلیسی، Internet of Things (IoT) نامیده، و به زبان فارسی، “اینترنت اشیاء” ترجمه شده است، شبکه ای از اشیاء، مانند ساختمان، خودرو، و انواع دستگاه ها است که با تجهیز به (۱) سیستم های الکترونیکی، (۲) حسگر، (۳) نصب نرم افزار، و (۴) اتصال به شبکه (مثلا اینترنت)، توانایی گردآوری و تبادل اطلاعات خام را پیدا میکنند. به این ترتیب، میتوان از طریق شبکه مربوطه، اشیاء را از دور کنترل، و فرصت ها و امکانات جدیدی برای ادغام جهان واقعی و دنیای مجازی ایجاد کرد. نتیجه چنین پیشرفتی، بهبود بهره وری، افزایش دقت، و حصول مزایای فراوان اقتصادی است. هنگامی که این فناوری به انواع حسگرها و فعالکننده ها مجهز شود، سیستمی مجازی-واقعی شکل می گیرد که قابلیت های گوناگونی مانند پوشش شبکه هوشمند برق، خانه های هوشمند، شبکه حمل و نقل هوشمند، و شهرهای هوشمند را خواهد داشت. هر شیء، به واسطه سیستم کامپیوتری تعبیه شده در آن، هویتی منحصر به فرد و امکان تعامل در شبکه اینترنت را دارد. بنا به تخمین متخصصان، اینترنت اشیاء تا سال ۲۰۲۰، ۵۰ میلیارد شیء را در بر خواهد گرفت.
سرآغاز اینترنت اشیا
اصطلاح اینترنت اشیاء، نخست توسط کوین اشتن (Kevin Ashton)، کارآفرین انگلیسی، در سال ۱۹۹۹، هنگام اشتغال در گروه پژوهشی Auto-ID Labs که روی “شناسایی به کمک امواج رادیویی” مطالعه می کرد، ابداع شد. ارتباطی که از طریق اینترنت اشیاء ایجاد میشود، بسیار فراتر از ارتباط دستگاه با دستگاه (M2M)، و شامل انواع تجهیزات، سیستم ها، و خدمات است که برقراری ارتباط میان آنها، سرآغاز اتوماسیون در هر حوزه ای و زیربنای اعمال برنامه های پیشرفته ای مانند شبکه هوشمند برق و شهرهای هوشمند است.
گستره اشیا
واژه “اشیاء” در اصطلاح اینترنت اشیاء، به طیف وسیعی از دستگاه ها اطلاق میشود؛ از تراشه های ناظر بر عملکرد قلب که در سینه بیماران قلبی کار گذاشته میشود، تراشه های متصل به بدن دامها، و گوشماهی های الکتریکی پراکنده شده در نوارهای ساحلی، تا خودروهایی با انواع حسگر، تجهیزات تحلیل DNA برای مقاصد زیست محیطی، غذایی، پزشکی، یا وسایل اطفای حریقی که آتشنشانان را در عملیات جستجو و نجات کمک می کنند، همگی “شیء” محسوب می شوند.
از آنجا که مهیا بودن بسترهای حقوقی و قانونی هر فناوری جدیدی، مقدم بر عرضه عمومی آن فناوری است، حقوقدانان بیکار ننشسته اند و “شیء” را “ترکیبی تجزیه ناپذیر از سخت افزار، نرم افزار، اطلاعات خام، و خدمات” تعریف کرده اند. “اشیاء”، به کمک انواع فناوری های موجود، اطلاعات خام سودمندی را گردآوری میکنند، و سپس به صورت خودکار، میان سایر دستگاهها به جریان میاندازند. برای نمونه میتوان به “ترموستات هوشمند” اشاره کرد؛ به کمک این دستگاه، میتوان دمای ساختمان را با برنامه ریزی اپلیکیشن مربوطه در گوشی موبایل تنظیم کرد و در ساعتهای خاصی که کسی در منزل نیست، تجهیزات حرارتی را خاموش کرد. این نوع ترموستاتها، قابلیت یادگیری رفتار ساکنان منزل را دارند و با پیشبینی ورود یا خروج آنها، سیستم حرارتی را روشن، خاموش، یا در حد مطلوب تنظیم می کنند.
### پایان خبر رسمی