، رفسنجان , (اخبار رسمی): انتخاب پایه‌های پسته عمده‌ترین عاملی است که قبل از احداث باغ پسته باید در نظر گرفته شود. موفقیت کشت پسته در هر منطقه‌ای مربوط به انتخاب و فن کشت پایه‌هایی است که گسترش دامنه پسته کاری را در هر منطقه تخمین می‌زند.
از جمله پایه‌های پسته استفاده شده در ایران می‌توان به پیستاسیا، خینجوک(خنجک)، بنه، پسته اهلی، کسور، آتلانتیکا، بادامی، تربنتوس، اینتگریما و سرخس را نام برد
انتخاب پایه‌های پسته عمده‌ترین عاملی است که قبل از احداث باغ پسته باید در نظر گرفته شود. موفقیت کشت پسته در هر منطقه‌ای مربوط به انتخاب و فن کشت پایه‌هایی است که گسترش دامنه پسته کاری را در هر منطقه تخمین می‌کند.
از جمله پایه‌های پسته در ایران می‌توان پیستاسیا، خینجوک(خنجک)، بنه، پسته اهلی، کسور، آتلانتیکا، بادامی، تربنتوس، اینتگریما و سرخس را نام برد. در هر منطقه باید با توجه به معایب و محاسن هر یک از پایه‌ها و نیز با توجه به نوع خاک محل کاشت و بیماری‌های منطقه به انتخاب پایه مناسب مبادرت کرد.
گونه ورا:
پسته‌های اصلی درشت و خندان متعلق به این گونه هستند. درختان این‌گونه قادر هستند سرمای تا منهای ۲۰ درجه را در زمستان و تا ۴۵ درجه را در تابستان تحمل کنند و مقاومت زیادی در مقابل کم آبی و شوری آب و خاک دارد.
گونه بنه:
این گونه در ایران به بنه معروف است. همچنین به طور وحشی در نواحی ترکمنستان، سواحل مدیترانه، سوره و فلسطین به صورت جنگل‌های پراکنده دیده می‌شود. ارتفاع درخت بنه به ۱۰ الی ۱۲ متر می‌رسد. از مزایای پایه بنه مقاومت در برابر خشکی و معایب آن رشد بطئی در سال‌های اولیه کاشت و حساسیت به گموز و ورتیسلیوم است.
گونه کسور یا خینجوک:
کسور یا خینجوک یکی از گونه‌های وحشی پسته ایران است و همراه با گونه بنه در اکثر نقاط کوهستانی و در دامنه‌ها وجود دارد. میوه آن ریزتر از بنه است. کسور به خشکسالی و شرایط نامناسب خاک مقاوم است و جوانه زنی بذر آن مشکل بوده و به مولد غده ریشه حساس است.
گونه آتلانتیکا:
این گونه بومی مناطق حوزه میدترانه، شمال آفریقا، فلسطین و لبنان است. رشد آتلانتیکا نسبت به بنه زیادتر است. برگ آن از بنه ظریف‌تر است ولی دارای قوه نامیه بالایی است و در پیوند زدن دچار مشکل می‌شود. تاکنون در بیشتر مناطق آمریکا و استرالیا به عنوان پایه مورد استفاده قرار می‌گیرد. پایه‌های این گونه دارای تنه‌ای مناسب برای برداشت مکانیکی است. اما اخیرا به علت حساسیت به قارچ ورتیسیلیوم کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
گونه اینتگریما:
اصل آن از کوه‌های هیمالیا است، چوب آن ارزش صنعتی داشته و در مناطقی از آمریکا به عنوان پایه استفاده می‌شود. برگ‌های آن معطر است. اینتگریما به علت مقاومت به قارچ ورتیسیلیوم در مناطقی از آمریکا و کالیفرنیا استفاده می‌شود. سازگاری این‌گونه با واریته پسته کرمان که در کالیفرنیا استفاده می‌شود،خوب بود و در چند سال اخیر هزاران اصله از آن جانشین آتلانتیکا و تربنوس شده است.
گونه تربنتوس:
تربنتوس درختی است خزان کننده با برگ‌های تخم مرغی شکل و سطحی براق. میوه تربنتوس به اندازه بنه و به رنگ قرمز و دارای روغن زیاد و خوراکی است. این گونه به نماتد، گموز و شوری خاک کاملا مقاوم است ولی به قارچ ورتیسلیوم حساس است.
### پایان خبر رسمی