، تهران , (اخبار رسمی): رابرت بودی هارتونو 76 ساله است، نقش اصلی‌تری از برادرش ایفا می‌کند و ثروت چشم‌گیرتری هم دارد که به رقم 8.1 میلیارد دلار می‌رسد
به گزارش اخبار رسمی به نقل از روابط عمومی اتاق بازرگانی تهران، در اندونزی فراوانی سیگاری‌ها چشم‌گیر است، آن‌قدر که عنوان «سیگار کشیدن در اندونزی» یک صفحه پروپیمان در ویکی‌پدیا هم دارد. آن سیگارهای معروفی که خاندان هارتونو را تبدیل کرده‌اند به یکی از ثروتمندترین‌های آسیا و جهان، سیگارهایی هستند که برای اهالی اندونزی طعم آشنایی دارند، سیگارهایی معروف به کریتک که آمیزه‌ای هستند از توتون و گیاه ختمی که اصلش برمی‌گردد به منطقه کودوس در استان جاوای مرکزی. موسس شرکت Djarum هم کارش را از کودوس شروع کرد.
سال 1951 اویی وی گاون که برند خود را برای ساخت سیگار ثبت کرده بود کارش را با یک کارگاه کوچک شروع کرد. نامی که برای شرکتش انتخاب کرده بود برگرفته از نام سوزن گرامافون بود. شرکت Djarum ابتدا کارگاهی 10 نفره بود، کار ترکیب توتون و میخک کار ساده‌ای بود و امکانات چندانی لازم نداشت. اویی گاهی که از کار معرفی و فروش سیگارها فارغ می‌شد خودش هم در کف کارگاه مشغول پیچیدن سیگارهای تازه می‌شد. سیگارهای دست‌پیچَش روزبه‌روز هواداران بیشتری پیدا کرد. سال 1963 سال دو اتفاق مهم برای این شرکت بود، اول آتش به کارخانه افتاد و نابودش کرد، بعد هم اویی درگذشت و نام شرکت و کارخانه سوخته به دو پسرش به ارث رسید. دوران تازه را دو برادر با ساخت کارخانه تازه آغاز کردند، آن را مدرن کردند و بخش تحقیق و توسعه را هم به شرکت افزودند. طعم‌های تازه به سیگارهای ساخت این شرکت افزوده شد و سال 72، کارخانه‌ای که 9 سال قبل تبدیل به زمینی ویران و ساختمانی سوخته شده بود، توانست محصولاتش را به خارج از اندونزی صادر کند. امروز حدود 60 هزار نفر سیگارهای کریتک را در چند کارخانه این شرکت می‌پیچند، سیگارهایی که بیشتر در میان افراد کم‌درآمد طرفدار دارند.
دو برادر
رابرت بودی هارتونو 76 ساله است، نقش اصلی‌تری از برادرش ایفا می‌کند و ثروت چشم‌گیرتری هم دارد که به رقم 8.1 میلیارد دلار می‌رسد و او را در جایگاه 145 فهرست بلومبرگ قرار داده است. مایکل هارتونو 75 سال دارد و با 7.8 میلیارد دلار دارایی در جایگاه 160 فهرست نشسته است. این دو برادر پس از در دست گرفتن کار شرکت پدری علاوه بر آغاز صادرات سیگارهایشان به خارج از اندونزی، اولین کریتک‌های ماشین‌ساز را هم در سال 76 وارد بازار کردند. این محصول که با نام سوپر معرفی شد در حال حاضر یکی از پرمشتری‌ترین سیگارها در اندونزی است. محصولات تنباکویی در این کشور پس از غذاهای نیمه‌آماده و برنج، پرفروش‌ترین اقلام هستند. بنا بر آمارها اندونزی پنجمین بازار پرفروش سیگار است و این مجمع‌الجزایر تنها کشور آسیایی است که به کنوانسیون سازمان جهانی بهداشت برای کنترل استعمال دخانیات نپیوسته است. تمامی این نکات یکی از دلایلی است که سبب شده است خاندان تولیدکننده سیگار منفعت خود را از فروش محصولاتشان همچنان حفظ کنند. اما برادران هارتونو تنها به بازار پرفروش دودی‌شان محدود نماندند، این دو برادر با شریک شدن با صندوق سرمایه‌گذاری فارالون در سان‌فرانسیسکو توانستند 51 درصد از سهام عمومی بانک مرکزی آسیا را بخرند. در سال 2002 این بانک به لحاظ ارزش اوراقش با 860 میلیون دلار، بزرگ‌ترین موسسه خدمات مالی اندونزی به شمار می‌رفت. در سال 2009 فارالون باقی‌مانده سهام خود را به بانک مرکزی آسیا فروخت.
در سال 2004 هارتونوها کسب‌وکارشان را به حوزه املاک هم گسترش دادند و توانستند امتیاز بازسازی هتل اندونزی و هتل ویساتا در جاکارتای مرکزی را بخرند. آنها این مجموعه را تبدیل به مجموعه‌ای شامل مرکز خرید، مجموعه‌ای از دفترهای اداری و یک هتل مجلل کردند و نام مجموعه را گذاشتند گرند اندونزی. حالا ثروتی که بر مبنای سیگار بنا شده بود در حیطه‌های مختلف به ثروت این دو برادر افزوده است تا جایی که بخش عمده دارایی بودی و مایکل از طریق 22 درصد سهامی است که در بانک مرکزی آسیا دارند. هر دو برادر سهام‌دار منارا نوسانترا هم هستند، یک شرکت دکل‌های ارتباطات راه دور. بودی 17 درصد از سهام این شرکت را در اختیار دارد و برادرش 16 درصد.
این دو برادر هر یک صاحب نیمی از Djarum هستند، شرکتی که در چهارماهه اول سال 2015، 19.3 درصد از سیگارهای فروخته‌شده در اندونزی را تامین کرده است. در مورد این شرکت اطلاعات کلی و عمومی چندان زیاد نیست. تخمین زده می‌شود که Djarum در سال 2015 رقمی در حدود 4.4 میلیارد دلار فروش داشته است.
ممنوعیت در امریکا
در تابستان سال 2009 مقامات مسئول سلامت در امریکا، اعلام کردند که فروش سیگارهای طعم‌دار در این کشور ممنوع است. نیویورک تایمز همان سال در مقاله‌ای در گزارشی در مورد این ممنوعیت نوشت: «هدف از این ممنوعیت این است که به فروش محصولات تنباکویی با طعم‌های شکلات، وانیل، میخک و سایر طعم‌دهنده‌ها پایان داده شود. این طعم‌دهنده‌ها و مزه‌ای که به سیگار می‌دهند عاملی برای سوق دادن کودکان و نوجوانان به سمت استعمال سیگار شناخته شده‌اند. در سال 2004 نوجوانان سیگاری 17 ساله (زیر سن قانونی) که سیگارهای طعم‌دار می‌کشیدند تقریبا سه برابر سیگاری‌های 25 ساله بودند. این نوجوانان معتقد بودند که سیگارهای طعم‌دار ضرر سیگارهای معمولی را ندارند. در امریکا روزانه 3600 کودک زیر 18 سال کشیدن سیگار را آغاز می‌کنند و از این میان 1100 نفر تبدیل به سیگاری‌های هرروزه می‌شوند. این ممنوعیت نتیجه اختیاراتی است که اوباما به سازمان غذا و داروی امریکا برای کنترل بازار تنباکو داد.» در تصویری که این نشریه از ردیف سیگارهای طعم‌دار منتشر کرده بود، انواع محصولات djarum دیده می‌شدند. با اینکه بازار عمده این سیگارها در اندونزی و کشورهایی مانند هند است اما صادرات این محصولات به کشوری مانند امریکا یکی از نقاط قوت این شرکت محسوب می‌شد. از سوی دیگر این حضور آن‌قدر موفق بود که با وجود ممنوعیت فروشش در امریکا تا مدت‌ها، سیگاری‌هایی که به کشیدن سیگارهای با طعم میخک عادت کرده بودند در سایت‌های اینترنتی مدام سراغ آن را می‌گرفتند و در خصوص ممنوعیت فروش آن از یکدیگر سؤال می‌کردند.
این ممنوعیت چندان نتوانست برای شرکت اندونزیایی دوام بیاورد. یک سال بعد نوع دیگری از سیگارهای djarum وارد بازار امریکا شد. طبق قانون قرار بود که فروش سیگارهای طعم‌دار ممنوع شود، این شرکت سیگارهای سیاه خود را که از انواع پرطرفدار محصولات این شرکت بودند، پیچیده در کاغذ تنباکو به بازار عرضه کرد و فروش آن در امریکا از سر گرفته شد. از سوی دیگر سیگارهای طعم‌دار هم از طریق سایت‌ها به راحتی فروخته می‌شوند و از طریق پست یا مغازه‌های فروش سیگار در اختیار مشتریان قرار می‌گیرند.
اندونزی و کودکان سیگاری
در سال 2012 نشریه گاردین گزارش مفصلی از اعتیاد کودکان و نوجوانان اندونزی به سیگار منتشر کرد. در این کشور هیچ محدودیت سنی قانونی برای خرید سیگار وجود ندارد. وقتی صحبت از سن می‌شود صحبت تنها از نوجوانان 15 یا 16 ساله نیست. در سالی که گاردین گزارشش را چاپ کرد یک پسر هشت ساله با رکورد مصرف دو بسته سیگار در روز سر از تیتر خبرها درآورده بود. پسری که به گفته پدرش تمام روزش را به دو کار می‌گذراند: بازی و سیگار کشیدن. بنا بر آمار کمیته ملی حمایت از کودکان نزدیک به 2 درصد از کودکان این کشور از سن 4 سالگی کشیدن سیگار را آغاز می‌کنند. یکی از پزشکان ساکن در جاکارتا به گاردین گفته بود که سیگار کشیدن تبدیل به سبک زندگی مردم این کشور شده است و بسیاری از سیگاری‌ها هرگز به فکر ترک سیگار نمی‌افتند تا اینکه بیمار شوند و چاره دیگری نداشته باشند. فعالان اجتماعی جنبش ضدسیگار این کشور انگشت اتهام را به سوی شرکت‌های بزرگ سیگارسازی اندونزی نشانه می‌روند و البته سیاست‌های دولتی از جمله نپیوستن به کنوانسیون سازمان جهانی بهداشت برای کنترل استعمال دخانیات.
از سال 2012 و گزارش گاردین تاکنون اوضاع تغییری نکرده است. سال 2016 رویترز هم به موضوع استعمال سیگار و کودکان در اندونزی پرداخت. در این گزارش آمده است که در سال 2015 فروش سیگار در این کشور به 16 میلیارد دلار رسیده است، رقمی که در مقایسه با سال قبلش 13 درصد رشد داشته. در گزارش رویترز با اشاره به وضعیت کودکانی که سیگار می‌کشند ذکر شده که تغییر در این وضعیت نیازمند همکاری شرکت‌های بزرگ تولید سیگار است و از Djarum هم به عنوان یکی از مهم‌ترین شرکت‌ها یاد شده: «در مورد احتمال همکاری شرکت‌های تولید سیگار و تغییراتی که مورد نیاز اندونزی است با دو شرکت بزرگ از جمله Djarum تماس گرفته شد اما آنان حاضر نشدند در خصوص این موضوع صحبت کنند.
### پایان خبر رسمی