، (اخبار رسمی): داشتن یک علامت تجاری برای محصولات یا علامتی که انتخاب شده است باید ارزیابی شود، باید تلاش شود برای دریافت حمایت حقوقی حداکثری، تا حد ممکن علامت مزبور دارای «تمایز ذاتی» با محصول باشد.
همان‌طور که پیش از این گفته شد، هر چه تمایز ذاتی بین علامت تجاری و محصولی که علامت را برای آن انتخاب شده بیشتر باشد آن علامت تجاری قوی‌تر و نتیجتاً انتخاب بهتری است.
دسته‌بندی علائم تجاری:
1. علامت‌های قراردادی
2. علامت‌های اشاره‌کننده
3. علامت‌های توصیفی
4. علائم تجاری نوعی
دسته‌بندی اول: ARBITRARY MARKS یا علامت‌های قراردادی
علامت‌هایی هستند که هیچ ارتباط معنایی یا منطقی با محصولی که ارائه می‌دهند ندارند. بهترین نمونه‌های این علامت‌ها، علامت‌های آشنایی چون اپل، آمازون و ای بِی هستند. علامت‌های تجاریِ قراردادی بالاترین میزان تمایز ذاتی را دارا هستند.
دسته‌بندی دوم: SUGGESTIVE MARKS یا علامت‌های اشاره‌کننده
علامت‌هایی هستند که به کارکرد محصول اشاره می‌کنند بدون آن که کاملا آن را توضیح دهند. مثلا iTunes® علامتی است برای یک فروشگاه موسیقی آنلاین. یا Autodesk® علامت تجاری شرکت اتودسک است که مشهورترین نرم‌افزارهایش در حوزه طراحی های سه‌بعدی و شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای در نقشه‌کشی و معماری است. در هیچ‌کدام از این مثال‌ها، علامت تجاری دقیقا توضیح نمی‌دهد که کارکرد و مورد استفاده محصول چیست؛ بلکه به طور ضمنی به آن دلالت دارد.
علامت‌های اشاره‌کننده نیز علامت‌های قدرتمندی هستند اما نه به اندازه دسته پیشین یعنی‌علامت های قراردادی؛ زیرا این امکان را برای محصولات مشابه خود در بازار باقی می‌گذارند که علامت‌های مشابهی را برگزینند و قادر باشند آن‌ها را از جهت حقوقی توجیه کنند. مثلا یک فروشگاه آنلاین موسیقی دیگر، می‌تواند واژه تونز را به برند خود اضافه کند و آن را توجیه کند بدون این به خاطر شکایت آی‌تونز مجبور به تغییر آن شود. (تون – در زبان انگلیسی به معنای نوا یا آهنگ – با مقوله موسیقی ارتباط معنایی دارد)
دسته‌بندی سوم: DESCRIPTIVE MARKS یا علامت‌های توصیفی
علامت‌های توصیفی، برخلاف علامت‌های اشاره‌کننده که صرفا به کارکرد محصول اشاره‌ای ضمنی دارند، آن را توضیح می‌دهند. مثلا VIRUSafe نام تجاری یک نرم‌افزار آنتی‌ویروس است و ملاحظه می‌کنید که از همین واژه می‌توان به کارکرد آن پی‌برد.
به‌طورکلی علامت‌های توصیفی، علامت‌های تجاری ضعیفی هستند. هرچه کلمات و عبارات، توصیف واضح‌تر و مستقیم‌تری از کارکرد محصول داشته باشند، احتمال اینکه قانون آن‌ها را مورد حمایت قرار دهد کمتر می‌شود؛ مگر این که آن علامت تجاری در مورد تمایز اندوخته خوب عمل کرده و یک معنای ثانویه قابل توجه در بازار به دست آورد. در این حالت ملاک قانون برای حمایت از این علامت، علاوه بر تمایز ذاتی، تمایز اندوخته نیز خواهد بود.
نام‌های خانوادگی به عنوان علامت تجاری:
نام‌های فامیلی رایج، علامت‌های تجاری ضعیفی خواهند بود و مانند علامت‌های توصیفی، معمولا تنها در صورتی که معنای ثانویه پیدا کنند مورد حمایت قانونی قرار خواهند گرفت. البته نام‌های خانوادگی اگر معمول نباشند یا در کنار واژه‌های دیگر قرار بگیرند، می‌توانند متمایز‌تر و درنتیجه قدرتمندتر باشند.
نام مکان‌ها به عنوان علامت تجاری:
این‌ها نیز علامت‌هایی ضعیف تلقی می‌شوند و تنها در صورتی مورد حمایت حقوقی خواهند بود که معنای ثانویه پیدا کنند. البته اگر نام آن مکان کمتر شناخته شده باشد، مثلا به کاربردن نام یک شهر کوچک به جای شهرهای بزرگ و شناخته شده، از سستی علامت تجاری کم می‌کند.
دسته‌بندی چهارم: GENERIC MARKS یا علامت‌های تجاری نوعی
این ها علامت‌هایی هستند که یک دسته از محصولات در یک صنعت را در بر می‌گیرند. مثلا واژه‌هایی مانند گرافیک، دیتابیس و سیستم‌عامل در مورد محصولات حوزه تکنولوژی دیجیتال. این واژه‌ها در واقع نشانگر نوع و دسته محصولات در این صنعت هستند. علامت‌های تجاری نوعی، ضعیف‌ترین علامت‌ها هستند و به خودی خود هیچ حمایت قانونی را در پی ندارند. البته اگر یک علامت تجاری علاوه بر این بخش، شامل بخش دیگری که نوعی نیست هم بشود، این مشکل برطرف خواهد شد؛ مثلا عبارت Microsoft Works. نکته‌ای جالب در مورد این علامت‌ها این است که طبق قانون ایالات متحده، اگر یک واژه نوعی باشد ولی املای آن مبتکرانه و جدید باشد، دیگر نوعی نخواهد بود و قانون از آن حمایت خواهد کرد.
علاقه‌مندان جهت کسب اطلاعات بیشتر می‌توانند به ثبت آی تی مراجعه کنند.
### پایان خبر رسمی