، تهران , (اخبار رسمی): پروژه‌ی حاضر را می‌توان به شکل کارگاهی به معنای واقعی تعریف کرد: کارگاهی که تولیدِ عملاً جمعی را هدف قرار می‌دهد، چه تولیدِ رمان و چه تولیدِ دانش هر چند خطر کردن خصلتِ ویژه‌ی هر عملِ جدیدی است و احتمالِ شکست خوردن و بی‌راهه رفتن نیز باید در پیش‌فرض‌هایش لحاظ شود.
چگونه می‌شود داستان نویسی و رمان نویسی را تدریس کرد، بدونِ این که به دامِ بازتولیدِ کلیشه‌های «دوره‌های نوشتارِ خلاق» افتاد؟
پروژه‌ی حاضر را می‌توان به شکلِ کارگاهی به معنای واقعی تعریف کرد: کارگاهی که تولیدِ عملاً جمعی را هدف قرار می‌دهد، چه تولیدِ رمان و چه تولیدِ دانش هر چند خطر کردن خصلتِ ویژه‌ی هر عملِ جدیدی است و احتمالِ شکست خوردن و بی‌راهه رفتن نیز باید در پیش‌فرض‌هایش لحاظ شود.
حال، با این مقدمات، می‌توان گفت تلاشِ نظری برای شناختِ کارکردهای ویژه‌ی رمان و ماهیتِ بن‌بستِ کنونیِ آن، در کنارِ تولیدِ جمعی «رمان»، بدونِ درغلتیدن به منطقِ تخصص‌گرایی و مدیریتِ صنعتی، هدفِ این کارگاه است نه عرضه‌ی دستورالعملی، و لو جدیدتر و پیش‌روتر.
پیش نیاز جهت شرکت در کارگاه رمان نویسی
مسلم است که تنها شرطِ حضور در این پروژه، علاقه و دغدغه‌ی جدی در باب نوشتن داستان، خصوصاً رمان، باشد و نه داشتنِ عنوانِ رسمیِ نویسنده (چاپِ کتاب، گذراندنِ این یا آن دوره).
به مرور، اندک اندک، و پیش از شروعِ کارگاه رمان فوق، کلیاتِ بحث‌ها (مراجعِ نظریِ پیشنهادی) و شکلِ عملیِ فعالیت توضیح داده می‌شود.
به عنوانِ مثال، اندیشه‌های فردریک جیمسن و فرانکو مورتی، در کنارِ شناختِ مدرنیسم، خصوصاً ایده‌های ژان-میشل راباته، از بهترین راهنماها در این مسیر است که شرحِ برخی از آن‌ها، جزئی از فعالیت فوق خواهد بود.
مدرس: شهریار وقفی پور
پنجشنبه ها – ۱۶ تا ۱۸
### پایان خبر رسمی