، تهران , (اخبار رسمی): دومینیکا جزیره زیبایی در شرق دریای کارائیب است که بسیاری آن را تنها به دلیل برنامه شهروندی اقتصادی و پاسپورت قدرتمند می‌شناسند. اما دومینیکا به‌عنوان "جزیره طبیعت کارائیب" چیزهای بیشتری برای ارائه دارد که در این مقاله به آن پرداختیم.
دومینیکا کشوری جزیره‌ای در دریای کارائیب است. این کشور را نباید با جمهوری دومینیکن، یکی دیگر از کشورهای حوزه کارائیب اشتباه گرفت.
دومینیکا کشوری جزیره‌ای در دریای کارائیب است. این کشور را نباید با جمهوری دومینیکن، یکی دیگر از کشورهای حوزه کارائیب اشتباه گرفت. نام این کشور در لاتین به معنای "یکشنبه" است که روز کشف آن توسط کریستف کلمب بود.
البته توجه داشته باشید که نام رسمی این جزیره مشترک‌المنافع دومینیکا است. نام دومینیکا قبل از کشف آن توسط کلمب Wai'tu kubuli بود که معنی "بدن او بلند است" را می‌دهد. مردم بومی این کشور کالیناگوها هستند، که گاهی به اشتباه «کارائیب» نامیده می‌شوند، قدیمی‌ترین ساکنان این جزیره شناخته شده‌اند.
این جزیره استعمار را برای سال‌های زیادی تحمل کرده است که باعث شده فرهنگ فرانسوی و بعدتر از آن فرهنگ بریتانیا روی مردم این کشور تأثیرگذار باشد. همسایه‌های این کشور دو جزیره فرانسوی گوادلوپ و مارتینیک هستند.
جزیره دومینیکا یکی از جوان‌ترین جزایر آنتیل کوچک است در اثر فعالیت‌های زمین گرمایی-آتشفشانی شکل گرفته است. دومینیکا را در دنیا با نام "جزیره طبیعت کارائیب" می‌شناسند، این جزیره سرسبز از جنگل‌های بارانی کوهستانی پوشانده شده است که زیستگاه بسیاری از گونه‌های گیاهی، جانوری و پرندگان کمیاب است. طوطی سیسرو بر روی پرچم دومینیکا نشان داده شده است و اقتصاد دومینیکا به شدت به گردشگری و کشاورزی وابسته است.
در ادامه با ما همراه باشید تا به شرح حقایقی درباره کشور دومینیکا بپردازیم و با این بهشت کارائیبی بیشتر آشنا شویم.
تاریخچه کشور دومینیکا دومینیکا برای اولین بار توسط اروپایی‌ها از جمله کریستف کلمب در سال 1493 مشاهده شد. آنها با مردم بومی موسوم به Caribs مواجه شدند، اما به زودی پس از شکست توسط Caribs جزیره را ترک کردند. گفته می‌شود زمانی که مافوق‌هایش از کلمب خواستند که این جزیره را در «دنیای جدید» توصیف کند، او تکه‌ای از پوست را تقریباً خرد کرد و روی میز انداخت. کلمب توضیح داد که "این همان چیزی است که دومینیکا به نظر می‌رسد - کاملاً پوشیده از کوه‌ها با یک نقطه صاف".
در سال 1627 انگلستان نیز تلاش کرد و نتوانست دومینیکا را تصرف کند. در سال 1635، فرانسوی‌ها نیز بعد از بریتانیا ادعای تملک بر جزیره کردند و مبلغانی را به این کشور فرستادند، اما نتوانستند دومینیکایی‌ها را از کارائیب خارج کنند. آنها این جزیره را همراه با جزیره سنت وینسنت در دهه 1660 رها کردند.
برای صد سال بعد دومینیکا به‌دور از کشورهای استعمارگر ماند و حتی کارائیب‌های بیشتری پس از بیرون راندن از جزایر اطراف با ورود قدرت‌های اروپایی به منطقه، در آنجا ساکن شدند. فرانسه در سال 1763 مالکیت دومینیکا را به طور رسمی به بریتانیا واگذار کرد. سپس بریتانیا یک دولت تشکیل داد و جزیره را به یک مستعمره در سال 1805 تبدیل کرد. رهایی بردگان آفریقایی در سراسر امپراتوری بریتانیا در سال 1834 اتفاق افتاد و در سال 1838 دومینیکا تبدیل به یک مستعمره شد.
اولین مستعمره بریتانیا در دریای کارائیب که دارای مجلس قانون‌گذاری تحت کنترل سیاهان بود، دومینیکا است. در سال 1896، بریتانیا مجدداً کنترل دولتی دومینیکا را به دست گرفت و آن را به مستعمره ولیعهد تبدیل کرد. نیم قرن بعد، از سال 1958 تا 1962، دومینیکا به استانی از فدراسیون هند غربی تبدیل شد. در سال 1978 دومینیکا سرانجام به یک کشور مستقل تبدیل شد و استعمارگران را از خود دور کرد.
پاتریک رولاند جان، (متولد 7 ژانویه 1938) اولین نخست وزیر دومینیکا، که از 27 ژوئیه 1974 تا 21 ژوئن 1979 خدمت کرده است. در دوران تصدی وی، دومینیکا موفق شد از بریتانیا استقلال یابد. او یک رهبر موفق اتحادیه کارگری و شهردار شهر روسو، پایتخت دومینیکا، قبل از تصدی پست نخست وزیری بود. دام یوجنیا چارلز، (15 مه 1919 - 6 سپتامبر 2005) نخست وزیر دومینیکا از 21 ژوئیه 1980 تا 14 ژوئن 1995 بود. جالب است بدانید که او اولین نخست وزیر زن در دریای کارائیب بود. او به تأسیس حزب آزادی‌خواه دومینیکا کمک کرد و از اوایل دهه 1970 تا 1995 به عنوان رهبر آن خدمت کرد.
در سال 1995 چارلز استعفا داد و ادیسون جیمز جایگزین او شد. در سال 2000، روزولت داگلاس (15 اکتبر 1941 - 1 اکتبر 2000) به مدت هشت ماه، از 3 فوریه 2000 تا زمان مرگش در اواخر همان سال، نخست وزیر دومینیکا شد. در انتخابات پارلمانی، در 31 ژانویه 2000 او حزب کارگر دومینیکا را در مقابل حزب حاکم متحد کارگران نخست وزیر ادیسون جیمز به پیروزی رساند. او یک دولت ائتلافی با حزب آزادی دومینیکا تشکیل داد و در 3 فوریه 2000 کار خود را آغاز کرد. تنها پس از هشت ماه، جسد داگلاس در 1 اکتبر 2000 در خانه‌اش در پورتسموث پیدا شد. او تنها یک روز قبل از سفرهای دولتی به استرالیا، تایوان، کانادا و جامائیکا بازگشته بود.
جانشین داگلاس، پیر چارلز (30 ژوئن 1954 – 6 ژانویه 2004)، نخست وزیر دومینیکا از سال 2000 تا 2004 شد. او در خلیج بزرگ در ناحیه سنت پاتریک به دنیا آمده بود و یکی از اعضای حزب کارگر دومینیکا بود. او به عنوان وزیر امور خارجه در دولت رزی داگلاس خدمت می‌کرد و در 3 اکتبر 2000، دو روز پس از مرگ داگلاس، رسماً به نخست وزیری منصوب شد. بعد از او رزولت اسکریت نخست وزیر و رهبر جدید حزب کارگر دومینیکا شد.
سیاست کشور دومینیکا دومینیکا دارای یک دموکراسی پارلمانی در میان کشورهای مشترک‌المنافع است. رئیس جمهور در این کشور رئیس دولت است، در حالی که قدرت اجرایی در اختیار کابینه به ریاست نخست وزیر است. پارلمان این کشور تک مجلسی و متشکل از 30 نفر است که شامل بیست و یک عضو مستقیماً منتخب و 9 سناتور است که ممکن است توسط رئیس جمهور منصوب شوند یا توسط سایر اعضای مجلس انتخاب شوند.
دومینیکا عضو کامل و مشارکت‌کننده جامعه کارائیب (CARICOM) و سازمان کشورهای شرق کارائیب (OECS) است. دومینیکا همچنین یکی از اعضای دادگاه کیفری بین‌المللی با موافقت‌نامه مصونیت دوجانبه برای حمایت از ارتش ایالات متحده است.
جغرافیا دومینیکا کشوری جزیره‌ای و بدون مرز در دریای کارائیب، جنوبی‌ترین جزایر لیوارد است. وسعت این کشور حدود 291 مایل مربع (754 کیلومتر مربع) و پایتخت آن روسو است.
دومینیکا تا حد زیادی توسط جنگل‌های بارانی پوشیده شده است و دومین دریاچه جوشان بزرگ جهان را در خود جای داده است. دومینیکا همچنین دارای آبشارها، چشمه‌ها و رودخانه‌های زیادی است. برخی از گیاهان و حیواناتی که تصور می‌شود در جزایر اطراف منقرض شده‌اند، هنوز در جنگل‌های دومینیکا یافت می‌شوند. طبیعت آتشفشانی جزیره و کمبود سواحل شنی، دومینیکا را به یک مکان محبوب برای غواصی تبدیل کرده است. دومینیکا خانه چندین منطقه حفاظت شده از جمله پارک ملی کابریتس است.
جالب است بدانید که مشترک‌المنافع دومینیکا درگیر مناقشه طولانی مدت با ونزوئلا بر سر ادعای ارضی ونزوئلا بر دریای اطراف Isla Aves (جزیره پرندگان)، یک جزیره کوچک واقع در 70 مایلی (110 کیلومتری) غرب جزیره دومینیکا است.
اقتصاد کشور دومینیکا اقتصاد دومینیکا هم به گردشگری و هم به کشاورزی وابسته است. چهل درصد از کارگران دومینیکا در بخش کشاورزی مشغول هستند و صادرات اولیه کشاورزی دومینیکا شامل تنباکو، موز، سبزیجات، مرکبات، کوپرا، روغن نارگیل و روغن‌های کاربردی دیگر است. صنایع این کشور به غیر از گردشگری شامل صابون، مبلمان، بلوک سیمانی و کفش است. دومینیکا از وجود یک دانشکده پزشکی فراساحلی، دانشگاه راس، در شهر شمالی پورتسموث بهره می‌برد. حدود 900 دانشجو در پورتسموث زندگی و تحصیل می‌کنند.
اقتصاد دومینیکا دارای فقر بالا (30%)، بیکاری بالا (23%) و تولید ناخالص داخلی سرانه پایین (5400 دلار آمریکا) است که البته در سال‌های اخیر در همه این موارد به رشد خوبی دست پیدا کرده است.
اقتصاد این کشور از مشکلات در صنعت موز آسیب دیده است. زمانی که شرایط آب و هوایی به محصول موز آسیب می‌رساند، یا زمانی که قیمت موز کاهش می‌یابد، کل اقتصاد آسیب می‌بیند. از طرقی اتحادیه اروپا دسترسی ترجیحی موز به بازارهای خود را متوقف کرده است و باعث کاهش تقاضای موز شده است. در پاسخ به این مشکل، دولت دومینیکن صنعت موز را خصوصی‌سازی کرد. همچنین، دولت تلاش کرده است تا اقتصاد را متنوع کند و کنترل قیمت‌ها را در تلاش برای بهبود اقتصاد عقب مانده لغو کرده است.
از دیگر تلاش‌های دولت برای توسعه و بهبود اقتصاد، توجه مضاعف به صنعت گردشگری است. فقدان یک فرودگاه بین‌المللی بزرگ یا سواحل شنی فرصت‌ها را برای گردشگری استاندارد محدود می‌کند، اما چشم‌انداز جنگلی بسیار بارانی و محیط زیبای حفاظت شده جزیره می‌تواند کسانی را که به دنبال تجربه‌های بی‌نظیر اکوتوریسم هستند فریب دهد. همچنین کشور دومینیکا با استفاده از گزینه خرید ملک در دومینیکا در برنامه اخذ شهروندی دومینیکا از طریق سرمایه‌گذاری، موفق شده است هتل‌ها و استراحتگاه‌های خود را تا حد زیادی بهبود دهد.
جمعیت شناسی تقریباً تمام 73000 شهروند دومینیکای امروزی از نوادگان بردگان آفریقایی هستند که توسط کشاورزان استعماری در قرن هجدهم به این کشور آورده شدند. با این حال، دومینیکا یکی از معدود جزایر در دریای کارائیب شرقی است که دارای جمعیت سرخپوستان کارائیب پیش از کلمبیا است که حدود 3000 نفر از آنها در ساحل شرقی جزیره در قلمرو خود زندگی می‌کنند. کمتر از 200 نفر از ساکنان این جزیره سفیدپوست هستند.
نرخ رشد جمعیت دومینیکا بسیار پایین است که در درجه اول به دلیل مهاجرت به جزایر توسعه یافته کارائیب، بریتانیا، ایالات متحده یا کانادا است. انگلیسی زبان رسمی دومینیکا است و به طور جهانی قابل درک است. با این حال، به دلیل تسلط تاریخی فرانسوی‌ها، کریول آنتیلی "Patois"، یک زبان کریول مبتنی بر فرانسوی، زبان مادری 80٪ مردم دومینیکن است و این یکی از دلایلی است که دومینیکا را به پیوستن به سازمان فرانکفونی سوق داد. حدود 80 درصد از جمعیت این کشور کاتولیک هستند، اگرچه در سال‌های اخیر تعدادی کلیسای پروتستان تأسیس شده است.
فرهنگ مردم دومینیکا دومینیکا محل زندگی طیف وسیعی از مردم است. این کشور از نظر تاریخی توسط چندین قبیله بومی اشغال شده بود، اما زمانی که اروپاییان به این جزیره رسیدند تنها یکی از این قبایل بافی مانده بود. مهاجران فرانسوی و بریتانیایی هر کدام ادعای تصرف جزیره را داشتند و برده‌هایی را از آفریقا وارد می‌کردند. کارائیب‌های بومی در حال حاضر دهکده‌ای دارند که به شیوه سنتی خود در آن زندگی می‌کنند. دومینیکا به فرهنگ‌های متفاوتی که در کشورش وجود دارد توجه زیادی دارد.
ژان ریس رمان نویس مشهور در دومینیکا به دنیا آمد و بزرگ شد. این جزیره به زیبایی در مشهورترین کتاب او، دریای وسیع سارگاسو به تصویر کشیده شده است.
مردمان این جزیره به موسیقی و رقص توجه زیادی دارند و سالانه جشنواره‌های بزرگی با همین موضوع برگزار می‌شود.
روسو، پایتخت دومینیکا
روسو، که قبلاً شهر شارلوت نامیده می‌شد، در سال 1805 توسط فرانسوی‌ها سوزانده شد و دوباره در سال 1979 توسط طوفان تقریباً نابود شد. بندر این شهر محصولات زیادی مانند، لیموترش، آب لیموترش، اسانس‌ها، سبزیجات گرمسیری و ادویه‌جات را صادر می‌کند.
ساختمان‌های اصلی شهر شامل کلیسای جامع کاتولیک رومی، کلیسای سنت جورج (انگلیسی)، خانه‌های دولتی و موزه یادبود ویکتوریا است. باغ‌های گیاه شناسی و آبشارها و چشمه‌های آب گرم زیادی نیز در نزدیکی آن وجود دارد که باعث می‌شود گردشگران زیادی آن را به‌عنوان مقصد خود انتخاب کنند. در حدود 5 مایلی (8 کیلومتری) شرق شهر، پارک ملی مورن ترویس پیتونز قرار دارد که حاوی یک فومارول سیل زده به نام دریاچه جوشان است. این پارک در سال 1997 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.
دانش گیاه شناسی و گیاهان دارویی در دومینیکا از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است؛ اما اگر به گیاهان دارویی هم اعتقادی ندارید می‌توانید از باغ‌های گیاه‌شناسی روسو دیدن کنید و از طعم دم‌نوش‌های موجود در این باغ‌ها لذت ببرید.
دریاچه جوشان دومین چشمه آبگرم دنیا است که برای رسیدن به آن باید تقریباً 4 ساعت در مسیری سخت پیاده‌روی کنید. توجه داشته باشید که آب این دریاچه در برخی نقاط دمایی به اندازه دمای جوش دارد و در بهترین حالت ممکن 82 درجه سانتی‌گراد است. پس گردشگران به هیچ عنوان نمی‌توانند بدن خود را در آن فرو کنند و مسیر سخت رسیدن به دریاچه را تنها برای بازدید از مناظر تحمل می‌کنند.
کلام آخر دومینیکا جزیره زیبایی در شرق دریای کارائیب است که بسیاری آن را تنها به دلیل برنامه شهروندی اقتصادی و پاسپورت قدرتمند می‌شناسند. اما دومینیکا به‌عنوان "جزیره طبیعت کارائیب" چیزهای بیشتری برای ارائه دارد که در این مقاله به آن پرداختیم.
### پایان خبر رسمی