، تهران , (اخبار رسمی): طراحی پارامتریک یکی از رویکردهای فراگیر در فضای طراحی امروز جهان است. این روش که توسط بسیاری از معماران پیشرو نیز مورد استفاده قرار گرفته است، مبنای طراحی را بر توجه طراح به پارامترهای موثر بر طرح و روابط بین آن ها بنا نهاده است و از این حیث در مقابل روش های محصول محور فعلی قرار می گیرد.
انسان ابتدایی، فارغ از خواسته‌های خویش، از آنچه طبیعت در اختیار او نهاده بود عرصه‌ای به‌عنوان سرپناه تعریف می‌کرد. این سبک از رفتار، متعلق به دوره‌ای است که ابزارهای در اختیار انسان، اعم از آنچه در دست می‌گرفت و آنچه در ذهن داشت در ساده‌ترین اشکال خود و ناتوان از اعمال تغییرات در محیط اطراف بودند. به‌تدریج انسان قانع غارنشین عصر حجر به ابزارهایی دست‌یافت که امکان اعمال تغییر بر آنچه او را احاطه کرده بود، فراهم ساخت.
نخستین بناها و ابتدایی‌ترین خانه‌های انسان ساخت را باید محصول این عصر از حیات انسان- ابزار به شمار آورد. به‌تدریج، رشد این دو در کنار هم زمینه‌ای را فراهم ساخت تا انسان از مرحله اعمال تغییر به مرحله سلطه بر محیط برسد،
سلطه‌ای که با انقلاب صنعتی به اوج خود رسید و نشانه‌های آن را در تمامی ارکان زندگی انسان، از آنچه بر تن داشت تا آنچه در آن ساکن بود می‌توان مشاهده کرد، طبیعت مقهور در برابر قدرت انسان و انسان‌هایی در خدمت انسان‌های دیگر. آنچه در این دوره زیبا، پیچیده یا شگفت‌انگیز لقب می‌یافت نیز در اختیار کسانی بود که بر کسان دیگر اختیار داشتند اما انقلاب صنعتی و طلوع دوره فردیسم (Fordism) با معجزه تولید انبوه عرصه‌ای جدید را در برابر جامعه نهاد، عرصه‌ای که در آن بسیاری از افراد قادر بودند آنچه را که به پسند دیگران زیبا و پیچیده نام‌گرفته بود در اختیار داشته باشند؛ اما طی این تحول، زمانی فرارسید که صدها انسان به شکلی واحد دوستدار چیزی یکسان شدند، همگی مانند هم آن را به کار گرفتند و این چرخه را تا آنجا پیش بردند که جز نگاه‌هایشان تفاوتی در بینشان زنده نماند؛ اما همین مردگی جدید زمینه‌ای را فراهم کرد تا انسان‌های دربند ابزار، سر به طغیانی برای خواستن آنچه خود می‌خواهند، بردارند.
انسان به مرحله‌ای از تکامل می‌رسید که هر کس قادر بود راوی خود از زیبایی باشد و چیزی را در اختیار گیرد که برای خود تعریف کرده یا به قامت او برایش تعریف کرده بودند؛ اما این بار ابزارها همپای آنچه در ذهن انسان می‌گذشت تکامل نیافتند.
انقلاب دیجیتال و ورود بی توقف رایانه‌ها به‌تمامی لایه‌های زندگی انسان پلی بود بر شکاف میان آنچه انسان در ذهن تصویر می‌کرد با آنچه قادر به ساخت آن بود. ابزارهای این عصر به‌گونه‌ای تعریف شدند تا تحول و تکامل، جزئی جدایی‌ناپذیر از آن باشد و خلق تنوع به تعداد تفکرات انسان‌ها را ممکن سازد. تنها به کمک این ابزارها و قابلیت آن‌ها در یکپارچه ساختن مراحل تفکر، طراحی و ساخت بود که عرصه برای تولید انبوه خواسته‌های انسان‌ها فراهم شد و معیار ساخت از «همه‌چیز برای یکی» عصر تاریک و «یک‌چیز برای همه» دوران تولید انبوه، به «هزاران خواسته برای هر کس» تغییر یافت.
معماری که ظرفی برای حضور انسان بود، در طول تاریخ به همراه او و ابزارهایش شکل خود را تغییر داده، از غارهای عصر حجر تا دخمه‌های غار گونه عصر دیجیتال.
شیوه‌های طراحی سنتی بر پایه خلق نمونه‌هایی محدود برای رسیدن به آنچه از نظر طراح بهینه تعریف می‌شد پایه نهاده شده‌اند اما آنچه در این میان کمتر موردتوجه قرار می‌گیرد، ارزش دادن به مؤلفه‌های (Parameters) مؤثر بر طراحی، در تمامی مقیاس‌ها و درک و تبیین روابط بین اجزای طرح و این مؤلفه‌ها بوده است.
درگذشته امکانات محدود در طراحی و نمونه‌سازی سبب می‌شد تا طراح با تکیه‌بر اندوخته‌های تجربه و احساس خود، از میان دریایی از جواب‌های ممکن، تعداد بسیار محدودی از پاسخ‌های نزدیک به نتیجه مطلوب را صید کند؛ اما با رشد ابزارهای پردازش (Computation) و امکان تسلط طراح بر تمامی مقیاس‌های طراحی در یک‌زمان واحد، تمرکز از تولید محصول به سمت شناخت عوامل مؤثر بر طراحی و بازآفرینی روابط بین آن‌ها سوق می‌یابد. در چنین شرایطی نقش معمار به «تعریف‌کننده» فرآیندها و «انتخاب‌گر» پاسخ‌ها تغییر می‌کند. به بیانی دیگر، ابزارهای پردازشگر طراح را از تولیدکننده تک پاسخ‌ها به خالق سامانه‌ای متشکل از داد ه ها و روابط تبدیل می‌کند که دریایی از پاسخ‌های مطلوب را در اختیار وی می‌گذارد. در چنین شرایطی وظیفه انتخاب از میان گزینه‌ها نیز بر عهده وی قرار می‌گیرد.
چنین تغییری در ماهیت نقش معمار و ابزارها، شرایط را برای تعامل با سیستم‌های پیچیده فراهم می‌سازد. درحالی‌که تاکنون معماران در طراحی، محدود به حیطه درک و تحلیل ذهن خود برای خلق پیچیدگی بودند، امروزه تنها نیازمند درک و بیان روابط تولیدکننده این‌گونه سیستم‌ها هستند. وظیفه بازتولید پیچیدگی، تهیه مدارک ساخت، تولید نمونه‌های مدل و حتی ساخت نهایی را با استفاده از شیوه‌های پارامتریک و ابزارهای وابسته به آن می‌توان بر عهده سیستم‌های کامپیوتری نهاد.
منبع: آرل
### پایان خبر رسمی