، تهران , (اخبار رسمی): امروزه کامبوچا به عنوان یک نوشیدنی فرح‌بخش با سابقه چند صد ساله، به طور وسیع در سطح جهان مورد استفاده قرار می‌گیرد. اطلاعات منتشر شده در رابطه با آن محدود بوده ولیکن در سال‌های اخیر تحقیقات عملی وسیعی در مورد آن صورت گرفته که در این مقاله به برخی از مهم‌ترین آنها پرداخته می‌شود.
بر طبق اسناد به دست آمده مورخان معتقدند که مارکوپولو در طول سفر خود به چین با این چای آشنا شده و دستور تهیه و مصرف آن را به اروپا برده و از آن به عنوان «اکسیر جوانی» یاد می‌کند
در حال حاضر بعضی منشاء چای کامبوچا را چین و بعضی دیگر مصر یا ژاپن می‌دانند و به آن چای قارچ معجزه‌آسا نیز می‌گویند. آنچه در معتبرترین منابع ذکر شده است، حاکی از این است که کامبوچا 221 سال قبل از میلاد در چین و در زمان سلسله تسین به عنوان شربتی که عمر جاودان می‌بخشید نیز معروف بوده است.
این چای نام‌های مختلفی داشته که یکی از معروف‌ترین آنها «چای خدایی» بوده که از آن برای درمان ناراحتی‌های مزمن گوارشی استفاده می‌شده است. همچنین می‌گویند که در سال 414 میلادی، حکیمی کره‌ای به نام کومبو آن را برای درمان بیماری امپراطور ژاپن تجویز کرد. اعتقاد برخی بر این است که که «چای خدایی» از طریق کره، از چین به ژاپن آورده شد و در آنجا نیز«چای تیشه کمبو» یا «چای کومبو» نام گرفته و سپس از راه خطوط بازرگانی به روسیه و کشورهای اروپای شرقی انتقال یافته و در آنجا نیز عمومیت پیدا کرده است.
همچنین بر طبق اسناد به دست آمده مورخان معتقدند که فرهنگ استفاده از این چای هنوز هم دست نخورده باقی‌مانده و در طی جنگ‌ها و سفرهایی که در طول تاریخ اتفاق افتاده به مناطق دیگر دنیا نیز راه یافته است، به طوری که مارکوپولو در طول سفر خود به چین با این چای آشنا شده و دستور تهیه و مصرف آن را به اروپا برده و از آن به عنوان «اکسیر جوانی» یاد می‌کند.
آرشیو تاریخی نیز نشانگر این واقعیت جالب در مورد استفاده از چای کامبوچا توسط جنگجویان سامورایی ژاپنی نیز بوده، به طوری که رزمندگان سامورایی عادت به مصرف و ترمیم این چایی برای حفظ انرژی، زنده دلی، تجدید قوا و روحیه خود در طول جنگ بوده و نیز برای آن ارزش خاصی قائل بوده‌اند.
در سال 1920 محققان بررسی‌های جدیدی در مورد خواص قارچ جادویی را آغاز و منتشر کردند که متأسفانه تحقیقات آنها با آغاز جنگ جهانی دوم دوباره متوقف شد و سپس در سال‌های 1960 و 1970 کامبوچا مجدداً به عنوان پادزهری در برابر عادات غلط تغذیه به شهرت رسید. به عنوان نمونه، از کارگاساک در روسیه گزارش‌هایی درباره مردمی که عمر طولانی داشتند رسیده، که آن را به مصرف چای کامبوچا نسبت می‌دادند. به همین دلیل کامبوچا را «چای کارگاساک» نیز می‌نامند.
در جزایر کوموی و ماتسو در نزدیکی ایالت فویکن به زبان محلی به کامبوچا «تی ای» می‌گویند که کلمه «تی» به معنی چای انگلیسی و همچنین نام کن پوچا یعنی «چایی‌ای که از اقیانوس گرفته می‌شود» نیز نامیده می‌شده که به عنوان یک نوشیدنی گوارا و خوش طعم مشهور بوده که هم اکنون نیز اکثراً در فصل تابستان آن را با یخ نیز مصرف می‌کنند.
همچنین در سلسله «تسین دینستی» نیز این چای شناخته شده بوده و در آنجا کامبوچا به نام «گادلی تیش» شناخته می‌شده و موارد استفاده متعددی داشته از جمله، برای ایجاد زندگی طولانی، دارویی برای بیماری ورم معده مزمن و بسیاری از بیماری‌های دیگر نیز تجویز می‌شده است. امروزه چای کامبوچا به عنوان یک «چای پروبیوتیک» شناخته، که با اضافه کردن طعم‌های (گیاهان دارویی و میوه‌ها) مختلف به بازار راه پیدا کرده است.
در دهه 1960 «گروه‌های شیوه زندگی بهتر» به فواید کامبوچا پی بردند و رواج آن به عنوان یک شیوه خوب برای سلامتی همچنان در حال توسعه است. به نظر خوزه پرکو، یکی از پیشکسوتان مصرف کامبوچا، تهیه کامبوچا از چای سبز، نسبت به چای سیاه از ارزش درمانی بیشتری برخوردار است. پرکو با بهره‌گیری از انواع میوه‌ها و گیاهان طبی (که عصاره برگ انبه هندی یکی از آنها است) توانسته، کامبوچا را مدت طولانی‌تری نگهداری کند. ناگفته نماند که مصرف نگهدارنده‌های مصنوعی باعث ترش شدن این نوشیدنی می‌شود.
### پایان خبر رسمی